Ik heb je verwaarloosd, al weken niet in je geschreven. Ik voel me schuldig daarover, al kan ik ter verdediging aanvoeren, dat er ook niets gebeurd is wat ook maar enigszins de moeite waard is om op te schrijven. Opstaan is routine. Ontbijten, reizen, werken, warm eten, televisiekijken, het is allemaal routine. Zelfs de gedachten die ik heb. Vandaag denk ik precies hetzelfde als gisteren, maar als iemand vraagt: wat heb je gisteren gedacht, dan weet ik dat niet. Ik zag je liggen en ik dacht: dat moet anders. Het volgende wat ik doe, doe ik heel bewust, niet op de automatische piloot. Ik doe het zo dat ik het de moeite waard vind om in jou op te schrijven. Dat volgende bleek het vissen eten geven te zijn. Ik maakte het potje vissenvoer open, dacht goed na over de hoeveelheid die ik eruit zou halen, bepaalde consciëntieus waar ik het voer zou laten vallen, en bleef aandachtig toekijken terwijl de vissen aan het eten waren. Eén van de vissen, een discusvis, merkte dat ik naar hem keek. Hij zwom naar het glas en wenkte me met zijn vinnen. Hij zal mijn verbazing gezien hebben, want hij wenkte nog een keer. Ik keek om me heen en legde toen mijn oor tegen het glas. Hoewel bubbelend en zacht, kon ik hem duidelijk horen zeggen: dank je wel dat je zo goed voor ons zorgt. Ik was helemaal ontroerd. De waardering die partners, kinderen, collega’s en klanten vrijwel nooit geven, gaf deze vis. Ik keek hem aan, hij keek mij aan, en die paar seconden wisten we dat we zielsverwanten waren. Toen gaf hij me een knipoog, draaide zich om en zwom terug naar het voer.