Ja je hebt gelijk bedankt

Zomaar kaart. ‘Zomaar kaart!? Wat zomaar kaart. Niks zomaar kaart!’ Zomaar kaart voor haar omdat ik van jou hou. ‘Wat is dit? Wat wil jij nu van mij, hufter! Dag in dag uit, nacht in nacht uit, jaar in jaar uit, dacht ik aan jou. Maar jij, jij ging op pad, op avontuur. Vijf jaar. Dat had je nodig. ‘Wacht op mij, vertrouw mij nou maar, ik hou van jou.’ Ik lag daar maar, zag dat inktzwart plafond voor mij, dat raam, dat gordijn van mist in mijn hoofd. Dat van al dat wat traant op mijn wang. Ik kijk naar jouw “zomaar kaart”. Jouw “zomaar kaart”, omdat jij van mij houdt, schijnt. Nu lach ik mij slap, vouw, knip door, gooi jouw ansichtkaart handschrift uit India, in dit uur van opluchting, van mij af, omdat jouw avontuur klaar is, jouw story is uit. Vrolijk ruim ik “zomaar kaart” op. Mijn avontuur start vandaag, dringt tot mij door. Ik vul mijn tas, kijk naar waar zonlicht schijnt door gordijnstof. Lucht stroomt plots wild in mijn huis. De tuin lijkt op tropisch woud dat nog vrij van rompslomp is. Alom indruk spruit naar licht van bijna doorzichtig blauw. Ik stap, spring, dwaal door halmgras, zomaar in mijn tuin ontstaan. Mijn voorhoofd wordt nat door uitputting. ‘Pad van uitputting laat mij nu gaan, laat mij nu door’, zucht ik. ‘Ik wil zijn avontuur’, hoor ik in mijn hoofd. Ontwaakt uit mijn droomtocht mis ik ontdaan zijn zomaar kaart. Ik lijm zijn handschrift.

Helemaal waar. Marie bedankt voor je reactie.

Ja je hebt gelijk, ik heb helemaal over hufter heen gelezen, zo snel gaat dat en blijkt dat het zo moeilijk is om geen e te gebruiken. Bedankt.

‘Zomaar kaart!? Wat zomaar kaart. Niks zomaar kaart!’ Zomaar kaart voor haar omdat ik van jou hou. ‘Wat is dit? Wat wil jij nu van mij, rotzak! Dag in dag uit, nacht in nacht uit, jaar in jaar uit, dacht ik aan jou. Maar jij, jij ging op pad, op avontuur. Vijf jaar. Dat had je nodig. ‘Wacht op mij, vertrouw mij nou maar, ik hou van jou.’ Ik lag daar maar, zag dat inktzwart plafond voor mij, dat raam, dat gordijn van mist in mijn hoofd. Dat van al dat wat traant op mijn wang. Ik kijk naar jouw “zomaar kaart”. Jouw “zomaar kaart”, omdat jij van mij houdt, schijnt. Nu lach ik mij slap, vouw, knip door, gooi jouw ansichtkaart handschrift uit India, in dit uur van opluchting, van mij af, omdat jouw avontuur klaar is, jouw story is uit. Vrolijk ruim ik “zomaar kaart” op. Mijn avontuur start vandaag, dringt tot mij door. Ik vul mijn tas, kijk naar waar zonlicht schijnt door gordijnstof. Lucht stroomt plots wild in mijn huis. De tuin lijkt op tropisch woud dat nog vrij van rompslomp is. Alom indruk spruit naar licht van bijna doorzichtig blauw. Ik stap, spring, dwaal door halmgras, zomaar in mijn tuin ontstaan. Mijn voorhoofd wordt nat door uitputting. ‘Pad van uitputting laat mij nu gaan, laat mij nu door’, zucht ik. ‘Ik wil zijn avontuur’, hoor ik in mijn hoofd. Ontwaakt uit mijn droomtocht mis ik ontdaan zijn zomaar kaart. Ik lijm zijn handschrift.

Marije Catsburg ik kan in mijn laatste versie geen e's meer ontdekken. Bedankt voor je reactie. Ik zal het je proberen uit te leggen, alhoewel ik het altijd jammer vindt iets uit te moeten leggen en daar bedoel ik mee, het is net als een mop vertellen waar je met de clou begint. Toch hoop ik dat je het verhaaltje hiermee beter snapt. Vijf jaar lang heeft ze gewacht op hem en dan ineens is er een zomaar kaartje dat hij van haar houdt. (hetgeen hij in het begin van zijn vertrek ook duidelijk had gemaakt.) Ze is door een hel gegaan en door het kaartje krijgt ze de inspiratie dat ze na zoveel jaar wachten, nu zonder hem verder kan. In gedachten trekt ze naar buiten, durft zij alleen verder, denkt dat zij los van hem is. Ze raakt toch een soort verstrikt in haar tuin omdat het er een woestenij is geworden. Dit staat voor de puinhoop die zij van haar leven zonder haar geliefde heeft gemaakt. Dan beseft zij ineens dat zij nog net zo hevig van hem houdt als zij aldoor heeft gedaan. En lijmt zijn handschrift waaruit ware liefde uit op te maken valt en de hoop op een samenzijn (afwachten) weer nieuw leven in wordt geblazen.

Omdat mijn correcties niet goed zijn verwerkt stuur ik mijn gecorrigeerde versie nogmaals in. Zomaar kaart. ‘Zomaar kaart!? Wat zomaar kaart. Niks zomaar kaart!’ Zomaar kaart voor haar omdat ik van jou hou. ‘Wat is dit? Wat wil jij nu van mij, rotzak! Dag in dag uit, nacht in nacht uit, jaar in jaar uit, dacht ik aan jou. Maar jij, jij ging op pad, op avontuur. Vijf jaar. Dat had jij nodig. ‘Wacht op mij, vertrouw mij nou maar, ik hou van jou.’ Ik lag daar maar, zag dat inktzwart plafond voor mij, dat raam, dat gordijn van mist in mijn hoofd. Dat van al dat wat traant op mijn wang. Ik kijk naar jouw “zomaar kaart”. Jouw “zomaar kaart”, omdat jij van mij houdt, schijnt. Nu lach ik mij slap, vouw, knip door, gooi jouw ansichtkaart handschrift uit India, in dit uur van opluchting, van mij af, omdat jouw avontuur klaar is, jouw story is uit. Vrolijk ruim ik “zomaar kaart” op. Mijn avontuur start vandaag, dringt tot mij door. Ik vul mijn tas, kijk naar waar zonlicht schijnt door gordijnstof. Lucht stroomt plots wild in mijn huis. De tuin lijkt op tropisch woud dat nog vrij van rompslomp is. Alom indruk spruit naar licht van bijna doorzichtig blauw. Ik stap, spring, dwaal door halmgras, zomaar in mijn tuin ontstaan. Mijn voorhoofd wordt nat door uitputting. ‘Pad van uitputting laat mij nu gaan, laat mij nu door’, zucht ik. ‘Ik wil zijn avontuur’, hoor ik in mijn hoofd. Ontwaakt uit mijn droomtocht mis ik ontdaan zijn zomaar kaart. Ik lijm zijn handschrift.

Dankjewel Tja Het was best wel lastig om geen "e" te mogen gebruiken.