# 111Een idylle

Een idylle Niet ver hiervandaan, een pas of twee, liggen mijn goudwindes te zonnen; ze roeien wat heen en weer, heus geen drukte van belang. Een kikker ligt tussen het riet, met zijn bolle ogen tuurt hij lusteloos naar de overkant; verwacht van hem geen grootse daden. De zon doet zijn uiterste best, zelf ben ik tot weinig in staat; ik mijmer en hanteer mijn pen, veel water drinken zei de teevee. Een libelle scheert voorbij en een jonge mug -pas uit zijn larf- komt voor zijn eerste middagmaal; pats… hij had nog veel te leren. Ik gooi steentjes in het water, gebroken grint van keien uit de Maas, die ooit kwamen aangerold uit Gallië, een eind voorbij de grens. Het zijn iele momenten van een zomerse dag, -een idylle zo je wilt- van geen betekenis; hoewel… de mug daar anders over denkt.