Zweet vloeit uit mijn pen op het krijsende papier Slapeloze nachten beuken mijn vingers in kramp Het zwart van de nacht misleidt mijn ogen. Kauwend op de geest van de vorige medaillewinnaar Krabben bloedverwanten verwijtend aan mijn achterhoofd Ik spuw hem uit, ik geef het op, zo kan het niet. Maar als de slaap weer komt en de rust mijn lichaam beroert Overstijgt mijn rechter hersenhelft de werkelijkheid. De laatste letters, confetti in mijn ondertussen weer lege hoofd. Verlamd in woord en geest wacht ik op het eindverdict, klauw ik me vast met misvormde vingers vol inkt Alle eer aan hen, de verlamden en misvormden.