#110 - Hersenkronkels
Zweet vloeit uit mijn pen op het krijsende papier
Slapeloze nachten beuken mijn vingers in kramp
Het zwart van de nacht misleidt mijn ogen.
Kauwend op de geest van de vorige medaillewinnaar
Krabben bloedverwanten verwijtend aan mijn achterhoofd
Ik spuw hem uit, ik geef het op, zo kan het niet.
Maar als de slaap weer komt en de rust mijn lichaam beroert
Overstijgt mijn rechter hersenhelft de werkelijkheid.
De laatste letters vallen als confetti in mijn lege hoofd.
Verlamd in woord en geest wacht ik op het eindverdict,
klauw ik me vast met misvormde vingers vol inkt
Alle eer aan hen, de verlamden en misvormden.
Wat een prachtig gedicht,
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
Dankje wel Meta! Ik heb
Lid sinds
7 jaar 11 maandenRol
Die eerste zin alleen al,
Lid sinds
9 jaar 1 maandRol
bedankt!
Lid sinds
7 jaar 11 maandenRol
Joke VG schreef: Zweet vloeit
Lid sinds
18 jaar 10 maandenRol
Goedemorgen Wilma! Bedankt
Lid sinds
7 jaar 11 maandenRol
Een zeer intens en rijk
Lid sinds
9 jaar 6 maandenRol
Dag Nel, bedankt voor je
Lid sinds
7 jaar 11 maandenRol
Tja Joke, ik vind het gedicht
Lid sinds
15 jaar 11 maandenRol
haha Blavatski, ik snap soms
Lid sinds
7 jaar 11 maandenRol
Dag Joke, de kenners hebben
Lid sinds
15 jaar 11 maandenRol
Dankjewel Blavatski, ik sta
Lid sinds
7 jaar 11 maandenRol
Joke, gefeliciteerd met je
Lid sinds
12 jaar 5 maandenRol
Dankjewel Dos!
Lid sinds
7 jaar 11 maandenRol