Dag Freek, Ondanks het feit dat wij in onze jeugd weinig met elkaar konden spelen, waren we kameraden. We gingen naar dezelfde school en haalden samen kattenkwaad uit. We waren buurjongens en ik kwam de schermschool van je vader wel eens binnen om naar de wedstrijden te kijken. Soms keek ik ook toe wanneer jij op de schermmat stond, je gezicht verscholen achter het masker. Ik verbaasde me over je moed en je behendigheid om het scherpe staal van de sabel of de degen te pareren. Maar de schermlessen van je vader, je leermeester, waren eindeloos. Ik verlangde er naar om met de jongens op de straat een potje te voetballen. Een enkele keer trapte je een balletje mee. Ik berwonderde je razendsnelle voetenwerk, maar tegen de ruwheid, het ellenbogenwerk en de stampen tegen je schenen had jij geen verweer. Bij het opgroeien hebben wij elkaar beter leren kennen. Ik weet dat het vooral de droom van je ouders is om hun zoon Olympisch kampioen te zien worden. Je hebt mij op een dag toevertrouwd dat je liever meer op straat had willen spelen en je smetteloos wit schermpak lekker vuil had kunnen maken. Dat je het schermmasker verfoeide omdat het je bewegingsvrijheid beperkte en je zicht op de wereld vernauwde. Toch kwam je niet in verzet; hoewel, misschien waren je bliksemsnelle uitvallen naar je tegenstanders het zichtbare resultaat van een onzichtbare, ingehouden woede? Ik supporter voor jou, hoop dat je met een gouden plak terug komt. Als het niet zo is, beste Freek, is dat jammer voor je ouders. Ik weet niet goed wat ik je wensen moet, een klinkende overwinning of de rust die je zult ervaren bij je herwonnen vrijheid. Wat de uitslag ook wordt, ik wacht op je om samen een balletje te gaan trappen.