#107: Fictie: Olympisch, heb ik hier alles voor gegeven?

Mijn droom wordt werkelijkheid, afreizen naar Rio met Blava, mijn paard. We gaan het samen maken. We kennen elkaar door en door, dat moet gewoonweg lukken. Ja, zo dacht ik drie dagen geleden nog. En nu, voordat ik ook maar aan één wedstrijd heb kunnen deelnemen, want mijn Blava is dood- en doodziek geworden van een nare insektensteek, kan ik inpakken en wegwezen. Ik heb gehuild met Blava. Hij had ook de tranen in zijn ogen. Dat was meer van de koorts, zei de dierenarts. Die rotvent hier. Hoe kan het mogelijk zijn, dat zo'n veelbelovend paard op deze wijze uitgeschakeld kan worden! Blava, blijft voor mij Blava. Niets kunnen ze voor hem doen, dan pappen en nathouden. Als hij kan, zullen we samen terug vliegen. Zoals het er nu uitziet, gaat dat echt nog wel even duren. Wat een zooi hier. En dat heet Olympisch. Vandaag twee kogels in de stallen van onze paarden gevonden. Waar komen die vandaag? Dat kan niemand ons vertellen, de chef de mission meldt ons, dat we ons rustig dienen te houden. Ik begrijp discipline, echter dit! De politie lostte afgelopen nacht waarschuwingsschoten, meldde de staljongens ons vanmorgen. De mensen, die in de buurt wonen van dit paardencomplex zijn zo arm. Zoiets heb ik nog nooit mee gemaakt. De politie probeert orde te houden hier. Wellicht is het hier heel normaal, wat een ander leven, dan wij leiden in ons kleine kikkerlandje. Het enige wat ik nog kan bedenken is, kunnen we als equipe wat betekenen voor de mensen, direct hier rondom dit complex? We mogen er niet uit, dat kan niet, aldus de politie. We praten als equipe met elkaar en proberen iets te bedenken. Ik heb daar nu de meeste tijd voor, helaas! De rest van de equipe heeft de gedachten en concentratie hard nodig. Focussen is het hier en verder niets. Op tijd naar bed, slapen, trainen zelf voor je eigen conditie, je paard gefocust houden. Gelukkig zijn de paarden van ons allemaal schietvast. Daar zou je toch niet over nagedacht hebben, voordat we hier naar toe gingen. Onze trainers hebben ons op alles voorbereid, maar deze situatie! Ook zij staan er wel van te kijken, dat merk ik wel. Ze zijn lief voor me, tussendoor vragen ze of ik behoefte heb aan een psycholoog. Heel lief aan gedacht hoor, maar daar ben ik niet zo van! Ze verontschuldigen zich, zij hebben hun tijd nodig voor de rest van de equipe. Dat begrijp ik heel goed. Ik ga proberen te kijken bij elke wedstrijd van mijn collega's. Soms kan ik geen plaats krijgen, want ik heb natuurlijk niet van te voren besproken. Als er iemand uitvalt van het publiek, sta ik op de lijst van zeer graag willenden!