Hier sta ik nu, de door hitte geteisterde daken van Rio branden, net zoals mijn ziel brandt. Niets rest mij nog, enkel zelfverwijt en de smaad van mijn volk. Ik heb gefaald. Ik heb mijn omgeving teleurgesteld, maar ik blijf hier om mijn schuldgevoelens te verdrinken in het vuilgroene water van Rio, om mijn hart te laten vertrappelen door topsporters op weg naar hun glorie. Ik was niets en zal ook niets betekenen bij mijn thuiskomst. Maar wie ben ik om te klagen? Binnenkort staat het olympisch dorp op instorten, de gebouwen waar nu zweet, bloed en tranen getuige zijn van de immense inspanningen van mensen boordevol dromen en ambitie zullen onderdak bieden aan zwervers en hun schurftige honden, aan druggebruikers en mensen die het daglicht schuwen. In het beste geval worden een paar gebouwen gebruikt voor sociale bijeenkomsten, een soort dagcentrum misschien, maar herstellingen zullen er niet komen, de fondsen zijn opgedroogd, de interesse is weggeëbd . Jaren heeft Rio gewerkt om de buitenwereld een nieuw gezicht te tonen. Maar ook de stad heeft schromelijk gefaald. Hoeveel mensen hebben hun ziel gegeven om deze gebouwen op te bouwen, om alles op tijd af te krijgen? Hoeveel ongeschoolden zijn behandeld als slaven en gestorven tussen deze muren? Wie kan in alle eerlijkheid zeggen dat alles volgens het boekje gebeurd is? Ik kan niets bewijzen, maar ‘s nachts hoor ik de gebouwen kreunen onder de last van schuldgevoel en doodsangst. Weer een stad getekend na de Spelen, door de ruïnes die mettertijd zullen rieken naar vergane glorie en de verrotte mentaliteit van de moderne beschaving. We willen altijd meer en beter, maar we vergeten één ding: de werkmens die hier zijn hoop vestigde op een nieuwe toekomst door de extra werkgelegenheid, een nieuw begin voor zijn gezin, misschien ooit een eigen huis met tuin net buiten de stad, weg van de drukte en vervuiling, maar wat kreeg hij in de plaats? De media die elk foutje onder de loep neemt en vergeet te kijken naar wat wél goed gaat. Het is hier allemaal een beetje misgelopen, dat kan ik niet ontkennen, maar ligt het aan de stad of aan de verwachtingen van de toekijkende wereld? Hoe groot en spectaculair moet de omgeving zijn voor de volgende Spelen? Ik ben er klaar mee, ik neem mijn nederlaag mee naar huis en zal weer opgaan in de massa, maar wél als mezelf.