“Wat een zeikweer,” rilt ze ongelovig. Ze slaat er een achtergelaten krant op na. Het icoontje van een stralende zon lacht haar uit. Zit ze hier in haar citroengeel topje en haar hippie-rok. Een zomer verzwolgen door regen. Ze schudt haar rode krullen, haar oorhangers tinkelen, vervolgens loopt ze het overdekte terras af. Ze dwaalt door de straatjes van de stad, haar aandacht gericht op de kasseien, haar hand op het hangertje tussen haar borsten. Het vlindertje vult haar met verwachting. Het rioolrooster kan de toevloed aan water niet aan. Het pleintje verborgen achter een kerkje verrast haar. Haar ogen zoeken en fixeren zich op iets hoger gelegen stenen. Van de andere kant loopt een man met gitaarkoffer in de hand dezelfde richting uit. Hun ogen ontmoeten elkaar als ze tegelijkertijd een stap zetten op het geïmproviseerde podium. Zijn blik wordt donkerder als deze tussen haar borsten glijdt. Zijn hand trekt iets boven zijn felblauwe hemd uit. Ze herkent en knikt. Muzieknoten vlieden omhoog. Temperament en levenslust omarmen het pleintje. Voorbijgangers blijven staan terwijl ze wervelt en danst. Het tempo versnelt, ze draait om de man heen, telkenmale treffen haar jadegroene ogen zijn zwarte. Het vuur van de dans. Van hun leven. Het wolkendek breekt open. De grijze massa schuift traag maar gestaag opzij. Een doordringend blauw, bijna doorzichtig, komt prominent de plaats innemen, met een verblindende zon in zijn kielzog. Hij legt zijn gitaar neer. Zij staat stil. De publieke waardering weerklinkt. Nikkel en briefjes vallen in de koffer, maar ze hebben er geen nood aan. Ze kijken elkaar in de ogen, houden vastberaden elkaars hand vast, hun band bijna bezegeld. Zweetdruppels sijpelen van hun kin. Bereiken hun hangertjes. Glijden langs de ragfijne voelsprietjes. Metamorfose in wording. Twee sierlijke vlinders dwarrelen om elkaar heen, naar omhoog, hun vrijheid en vruchtbaarheid tegemoet.