schrijfopdracht # 103 - ik keer je de rug toe

Ik keer je de rug toe, je bent een berg vormloze stenen, verbonden door mortel geboren uit grenzeloze fantasie dat als een lopend vuurtje de aarde onder mijn voeten verschroeit met schouders blinkend van goud oude gevels van wel honderd jaar oud. Ik keer je de rug toe, je bent een vat vol herinnering, gevuld met een lach en een traan geboren uit grenzeloze nostalgie dat als een luchtig briesje met de lucht boven mijn hoofd stoeit met armen stralend van goud waarmee je mij steels gevangen houdt. Ik keer je de rug toe, je bent een hopeloze minnaar, verblind door liefde geboren uit grenzeloze harmonie dat als een kabbelend beekje mijn dorstig hart besproeit met druppels van vloeibaar goud tot ik schreeuw: Antwerpen, je weet dat ik van je houd! Ik laat je los omdat het MOET.