#101 Nummer 190

Uit mijn versleten fietstas pak ik een campingstoeltje, dat ik zojuist bij Blokker heb gekocht met twintig procent korting omdat de kleur zo lelijk is. Ik tel de verdiepingen van de flat als ik omhoog kijk en loop langzaam naar de lift. Uit mijn jaszak pak ik de sleutel, met een grauw kaartje waarop nummer 190 staat. Ik friemel aan het rafelige sisaltouwtje dat aan de sleutel vastzit. In mijn andere jaszak voel ik mijn fietssleuteltje aan die andere sleutel. Ik heb de acht ingedrukt en de lift trekt mij met piepende geluiden omhoog. Als ik uitstap kijk ik naar beneden en in de verte, denk ik aan mijn verleden en mijn toekomst. Acht hoog is hoog, besef ik en realiseer me hoe weinig ik ooit op galerijen heb gelopen. Ik zucht als ik de sleutel in het sleutelgat draai, open de voordeur en stap over een drempel. 'Zo,' zeg ik zacht en proef een verdwaalde traan in mijn mond. Een koude, kille betonnen vloer verwelkomt mij, grauwe muren die misschien kunnen praten laten zien dat de vorige bewoner van sigaretten hield. Ik open deuren van de badkamer en het toilet. Ik kijk in de lege slaapkamers, zie kinderbehang met vogeltjes en raak de Heinekengroene geverfde kozijnen aan. In de verte kan ik Amsterdam zien. En ik zie windmolens. Het balkonnetje is klein. Maar de zon schijnt. Midden in de kamer klap ik het stoeltje open en ga zitten. Ik haal mijn fietssleuteltje van het ringetje af en gooi de andere sleutel op de betonnen vloer. Even sluit ik mijn ogen en glimlach. Dan sta ik op en spreid mijn armen. 'Dag nieuw huis, ik kom in je wonen,' roep ik.