Mijn dochtertje is lekker aan het spelen. Dat geeft mij mooi even de tijd om de krant even door te nemen. Ik sla de eerste pagina open maar vijf kleine vingertjes en een neusje komen er bovenuit. "Mama" "Ja lieverd?" "De kindjes in Afrika hebben niks te eten toch?" "Nee, niet zoveel als wij." "Zielig he." "Ja, dat is heel zielig." Ze loopt weer weg. Waar ze dat nou ineens vandaan heeft? Ik verdiep me in een stuk over de vluchtelingencrisis die in Duitsland uit de hand loopt. Ineens hoor ik zachtjes achter me: "Mama" "Ja?" mompel ik half lezend. "Lusten kindjes in Afrika brood?" "Dat denk ik wel." "Ik lust ook brood." "Gelukkig maar." Ik hoor achter me gerommel. Ik sla de krant om, op zoek naar wat leuker nieuws. "Mama" Ik zucht. "Ja?" "Heb je een postzegel voor me?" Ik leg de krant neer. Ze staat voor me met haar handen achter haar rug. "waarvoor dan?" "Voor dit natuurlijk!" Ze laat een zachte, kleffe envelop op mijn schoot vallen. Met stift heeft ze er groot "Aaverika" opgeschreven. Wat er ook in zit, het lekt nu op mijn schoot. "Wat zit erin dan?" "Brood met jam natuurlijk!" Roept ze vrolijk. "Kom, dan gaan we naar de brievenbus." Ze trekt aan mijn hand. "Lieverd, dit kun je niet zo opsturen." Ze kijkt beteuterd. "Waarom niet?" Tja, ga dat een kind met goede bedoelingen maar eens uitleggen. "Omdat we geen adres hebben en zo komt hij niet aan." Zeg ik vlug. "Afrika is heel groot hoor! Waar moet de postbode dan je boterham bezorgen?" "Hoe groot is Afrika dan?" "Groter dan Nederland." "Hoe groot is Nederland dan?" "Best groot." "Zo groot?" vraagt ze met haar armen wijd gespreid. "Kom hier jij!" En ik geef haar een knuffel.