Met zijn kleine schattige snoetje keek Lars mij aan. Wa is da? Vroeg hij aan mij. Ik keek hem aan en wist eerst niet wat hij bedoelde, waarna ik zijn vingertje zag wijzen naar de lamp die in zijn kamer stond. Ik keek naar hem en zei vervolgens dat is een microfoonstatief waar een bouwlamp op zit. Hij keek mij vervolgens heel vragend uit want hij bleek het niet te snappen. Ik lief naar de lamp en stak de stekker in het stopcontact. Kijk zei ik zo gaat de lamp branden. Dat bleek hij te snappen. Hij antwoordde met da is lichtje. Vervolgens vroeg hij maar mama wat is dat dan? Ik keek hem aan en dacht ja hoe leg ik dat nou uit. Ik ging met hem naar mijn vriend die is namelijk geluidstechnicus en heeft honderden microfoons en wij lieten hem zien hoe dat werkte. We lieten hem ook zien hoe je een microfoon erop zette. De dag erna liep hij weer naar de lamp wees en antwoordde: micomoonslaief. Wat zeg je vroeg ik? Micomoonstaief zei hij. Ik keek hem aan en zei microfoonstatief. Het had kennenlijk indruk op hem gemaakt want hij zei steeds het woord en het ging steeds beter. Micomoon werd Micromoon en stalief werd statief. Ik was heel trots op hem dat hij dat goed zei. Zo doende heb ik er ook weer van geleerd blijf rustig, leg het goed uit, en hij snapt wat het is.