“Wat doe jij?” “Ik zit na te denken over de zin van het leven.” “O” “Ik zit na te denken dat ik nu hier ben en jij nu hier bent, maar dat er ooit een tijd komt dat ik er niet meer ben en zelfs een tijd dat jij er niet meer bent.” “Wanneer is dat dan?” “Als jij een groot mens bent, dan ben ik heel oud en dan ga ik dood.” “Mijn oma is dood.” “Ik dacht dat jij nog twee oma’s had.” “Ja, maar ik had er drie, en nu nog maar twee.” “O, maar dan is je overoma dood.” “Nee hoor, oma Aaltje was gewoon oma, net als oma Monique en oma Annemarie.” “Okee, als jij het zegt. Nou, daar zat ik dus over te denken, dat ik ooit een keer doodga en jij ook.” “Ja maar, dat is toch niet nu?” “Nee, dat is niet nu.” “Eerst moet je ziek worden en dan ga je dood. Mama zei dat oma Aaltje zo ziek was dat ze nooit meer beter kon worden en dat het daarom niet zo erg was dat ze dood ging.” “Ja dat is wel waar.” “Mijn papa en mijn zusje zijn ook ziek, maar ik wil niet dat ze dood gaan.” “Nee hoor, die gaan niet dood, die worden gewoon weer beter.” “O gelukkig, want ik vind ze heel lief.” “Toch is het gek dat ooit een tijd komt dat ik dood ben, dat ik niet meer met je kan praten.” “Ja dat vind ik ook stom. Waarom kan je niet meer praten?” “Dan ben ik dood.” “Maar je bent toch niet ziek?” “Nee hoor, ik ben niet ziek.” “Dan is het toch goed? Want als je niet ziek bent kun je niet doodgaan.”