Dag Hans, Als je deze brief leest, ben ik er al lang niet meer. Misschien is er een andere vrouw die je ‘mama’ noemt. Ik heb gevraagd om deze brief te bewaren tot je oud genoeg bent om het te begrijpen, je bent nog veel te klein. Ik wil je vooral zeggen dat mijn liefde voor jou en je vader het enige is dat me zo lang in leven gehouden heeft. Jouw plakkerige handje op mijn wang was me dierbaar, net zoals je natte zoentjes. Ik hoop dat je je iets van me herinnert, iets moois. Zoals die dag dat we samen in de speeltuin waren en je gilde van plezier telkens als de schommel hoger ging. En misschien hoop ik dat je je niets van me herinnert, zonder herinneringen kan je me niet missen en ben je gelukkiger, of dat maak ik mezelf graag wijs. Je zal me wel willen vragen waarom. Daar heb ik lang over nagedacht, waarom is de liefde niet genoeg? De aanvallen van pijn worden alsmaar heviger, ik kan soms dagenlang niet bewegen. Ik heb één keer marihuana gerookt, maar daar werd ik zo misselijk van dat ik het niet nog eens durf te proberen. Daarnaast voel ik dat ik een last word voor jullie. Hoe kan je normaal opgroeien met een moeder die de deur niet uit kan omwille van die helse pijnen? En hoe kan je vader gelukkig leven als ik constante zorg nodig heb? Lieve zoon van me, ik heb lang nagedacht, maar ik ben bang van de alles overheersende pijn die ik straks weer zal voelen. De angst is groter dan de liefde voor jou en je vader. Ik laat jullie los, jullie hebben elkaar. Maak je geen zorgen, het is goed zo.