Vriendelijk bedankt voor je feeback. Daar kan ik weer wat mee.

Corrie bedankt voor je feedback. Over de laatste zin weglaten moest ik wel even nadenken, want ik wil de lezer niet met een akelig gevoel achterlaten. Maar je hebt gelijk ik moet mij aan de opdracht houden en dat kwartje viel door jouw feedback.

Hierbij de aangepaste versie van het verhaal. Reddeloos. Waar ze wakker van werd wist ze in zichzelf niet precies te omschrijven. Was het de bedompte lucht die haar neus binnendrong of de harde ondergrond waar ze op lag. Traag draaide ze haar hoofd richting plafond, dat door de tunnel waardoor ze keek de lucht bleek te zijn. Met een schok kwam ze overeind en probeerde rechtop te gaan staan om dichter bij de opening in de verte te komen. Ze greep de oneffenheden in de stenen muur vast om zich op te trekken, maar voelde bij elke beweging die ze maakte hoe haar lichaam protesteerde door een ondefinieerbare pijn. Het plan om zo snel mogelijk naar het eind van de tunnel te komen brokkelde in gelijke tred af met de vallende stukken steen waaraan ze houvast had gezocht. Het summiere licht dat naar binnendrong bood haar het zicht op een gekantelde emmer vlak bij haar voeten, evenals een rafelig touw dat er als een dode slang in kronkels naast lag. De bodem van de put voelde hard en vochtig aan. Ze staarde een moment naar dit stilleven en probeerde er een voordeel voor haar aan te verbinden. Deze gedachte eindigde tussen haar handen als een megafoon voor haar mond gehouden naar boven gericht in een schreeuw om hulp. Een martelende hoorbare stilte volgde telkens weer opnieuw op haar hulpgeroep. De bodem leek te zakken en de cirkel van lucht werd alsmaar kleiner. Een onoverbrugbare afstand bleek gecreëerd. Haar lot was bepaald, het eind leek in zicht. Niemand zou haar vinden. De opgedroogde put die slechts het vocht van de schaduw bewaarde zou haar opnemen.