#99 droom of werkelijkheid

Ontelbare keren heb ik erover gefantaseerd, hoe het zou zijn tussen hem en mij. Telkens neem ik me voor het niet meer te doen, want het besef dat deze droom nooit werkelijkheid zal worden doet pijn. Hoe kan het immers ooit, als koning dient hij zich alleen maar bezig te houden met dames van stand. Maar zijn knappe gezicht blijft door mijn dromen spoken. Hij is nog jong: door het plotse overlijden van zijn vader is hij veel vroeger dan verwacht koning geworden. De zware last die nu op zijn schouders rust heeft sporen op zijn gezicht achtergelaten. En nu sta ik hier voor hem. Hij brengt zijn hand naar mijn gezicht en haakt een losse haarlok achter mijn oor. Zijn vingers strelen mijn wang en volgen de lijn van mijn kaak. Hij strijkt met zijn duim over mijn lippen. Dan buigt hij zich naar me toe en drukt zijn zachte, volle lippen op de mijne. Ik ben zo verrast dat ik zijn kus niet beantwoord. “Sire”, fluister ik. Ik durf hem niet aan te kijken. “Noem me alsjeblieft niet zo. Zeg mijn naam.” Ik kijk hem onzeker aan. “Je kent mijn naam toch wel?” “Robbert,” fluister ik nauwelijks hoorbaar. Hij sluit zijn ogen en zucht. “Anne,” fluistert hij terug. En dan kust hij me opnieuw, vuriger deze keer. Hij slaat zijn armen om mijn middel en trekt me tegen zich aan. Ik kan het nog steeds niet geloven. Dit is te mooi om waar te zijn.