‘Willem, heb jij de reispapieren al ingepakt?’ Els luistert aandachtig aan de trap maar krijgt geen reactie van boven. ‘Nou, zeker de auto gaan halen.’ Ze draait zich om naar de spiegel in de gang en laat haar blik rustig naar beneden dwalen. Haar jurk, eigenlijk voor naar de kerk, maar dit keer mag het, steekt net iets onder haar mantel uit. Toch maar de winterjas? Nee, dit is een bijzondere aangelegenheid. Willem zag er ook al zo goed uit, in zijn donkerbruine pak. Zo chique, met die witte streep. Ze weet nog dat ze die uitgezocht hebben, samen, in die mooie zaak, in de Breestraat. Waar is hij toch? ‘Willem?’ Haar oog valt op de koffer bij de voordeur. ‘Zal ik alvast maar naar buiten gaan?’ Ze weet hoe ongeduldig hij kan worden als hij moet wachten. Ze gaan ook maar voor een paar dagen. Zonde om dan je tijd te verprutsen. Ze pakt haar hoofddoek en bindt deze voorzichtig om; haar permanent moet nog een paar dagen mee. Aan het eind van het tuinpad zet ze de koffer neer en kijkt tevreden op haar horloge. Negen uur, netjes op tijd! Hadden ze misschien toch eerst koffie moeten drinken? Ze zitten nog wel de hele ochtend in de auto. Nee, we stoppen gewoon ergens onderweg. Els draait zich naar het muurtje en gaat voorzichtig zitten. Je wilt niet je goeie goed gelijk op de eerste dag verpesten. Ze trekt de koffer naast zich, vouwt haar handen in haar schoot. In de verte ziet ze wat beweging. Haar hand gaat naar de hendel en weer terug naar haar schoot. Waar heeft hij die auto toch neergezet? Zijn geheugen wordt echt minder. De straatlantaarns gaan aan en ze kijkt op haar horloge. Acht uur. Mooi. Hij zal zo wel komen.