Takjes knappen onder haar schoenzolen. Langzaam omarmt het bos haar. Ergens klopt een specht, het klinkt een beetje hol. Zou haar totem bij haar zijn? Een aantal weken geleden begon ze het dier te creëren. Een wolf. Het voelde zo vertrouwd, waardoor ze meteen wist dat deze bij haar hoorde. Ze veert op en houdt haar pas in. Iets is er veranderd. Haar gedachten zijn nu bij haar onzichtbare vriend. Ze voelt zelfs zijn aanwezigheid en besluit hem te volgen. Al snel slaat hij een ander pad in - meer een spoor - toch laat een innerlijke drang haar achter het dier aanlopen. Het spoor wordt steeds smaller en laaghangende takken striemen in haar gezicht. Het is hier donkerder, de bomen zijn hoger, ze kan de lucht niet meer zien. Ze struikelt over een steen. Met een smak valt ze. Een onnatuurlijke stilte omhult haar. De geur van de blaadjes is indringender, de aarde onder haar levendiger. Ze krabbelt op haar knieën en slaat haar handen voor haar mond om een gil te smoren. Blauwe, intelligente ogen van een wolf nemen haar op. Met zijn vochtige neus besnuffelt hij haar gezicht. In een opwelling slaat ze haar armen om hem heen. Zijn zilvergrijze vacht is warm en stug. Ze voelt hem tot diep in haar wezen. ‘Mevrouw … gaat het wel? Bent u verdwaald?’ ‘Ehh … ik … wolf…’ ‘Ik verzeker u, hier zijn geen wolven. Ik ben boswachter.’ Zijn herdershond ruikt aan haar handen en jankt zachtjes. ‘U hebt geluk. Bobby rook uw spoor, anders was ik nooit in dit gedeelte gekomen. Het wordt al donker.’ Hij helpt haar overeind. Ze opent haar vuist. Een zilvergrijze pluk ligt in haar handpalm. De hond gromt.