Ze is nu zes maanden zwanger van haar eerste kindje. Toen ze wist dat ze zwanger was, heeft ze de eerste twee weken zo moeten lachen, ze kon het zich eenvoudigweg niet voorstellen. Zij, strakjes een echte moeder! Haar man verheugt zich er ook heel erg op. Ze bedenken allerlei namen, kunnen er niet uit komen samen. Het zal wel goed komen, zij maakt zich geen zorgen. Ze laat haar man de namen kiezen. Per slot van rekening, zij draagt hun kindje. Zo raakt hij ook meer betrokken bij haar zwangerschap. Ze gunt hem dit ook zo. Dan komen er ineens mannen in legeruniformen op haar af en zij willen met hun bajonet in haar buik steken. Ze probeert weg te rennen. Dat lukt niet zo makkelijk met die dikke buik. Haar buik is enorm, ze kan nu haar voeten al niet meer zien, als ze rechtop staat. Ze wil gillen, maar er komt geen geluid uit haar keel. Ze stikt bijna, kan geen adem meer krijgen. Het zweet gutst over haar lichaam, dan komen de mannen dichterbij en grijnzen naar haar en proberen haar vast te pakken. Ze heeft het niet meer en slaat met wijd open gesperde ogen de handen om haar buik. Krijgen ze haar te pakken... God zij dank wordt ze wakker, ze voelt naar haar man, hij ligt rustig naast haar te slapen. Ze durft haar ogen niet meer dicht te doen, bang dat het verder gaat...