Het was laat in de winter, we moesten de gletsjer op om goed te kunnen skiën, nou ja, goed? Het was heel ijzig en de enige manier waarop we naar beneden konden komen was door voorzichtig naar beneden te glijden. Er waren weinig liftjes, we moesten een sleeplift gebruiken om richting huis te gaan. De lift zat aan de onderkant van de rand van de gletsjer, je zou zo naar beneden kunnen springen. Ik haatte sleepliften. Je moest altijd precies op het goede moment gaan zitten, en je moest jezelf vasthouden, anders zou je vallen. Toch moest het gebeuren, met bibberende benen ging ik in de rij staan. Na een lange wacht stond er niemand meer voor me, ik was aan de beurt. Langzaam gleed ik naar voren, bangig kijkend naar de man die me zou helpen. Ik was pas tien, dus ik sprak nog geen woord Duits, met grote ogen keek ik hem aan. Ik prikte mijn stokken in de sneeuw en keek achterom. Het kwam eraan, nu moest ik opletten. Met een klap kwam het stoeltje tegen mijn kont aan. Mijn hoofd sloeg achterover en ik kon het touw maar net goed vastpakken. Ik zat, maar niet lekker. Halverwege begon ik mijn grip te verliezen. Het stoeltje begon onder mijn kont vandaan te schuiven. Ineens voelde ik het wegglippen, ook mijn handschoenen konden het niet meer houden. Ik voelde de koude sneeuw in mijn nek, ik tolde naar beneden. Ik gilde het uit. ‘Mama!’ riep ik. Ik ga dood, dacht ik. Dit was het einde, ik zou naar beneden rollen, van de gletsjer af. Het ijs deed pijn aan mijn knieën. Eindelijk, na wat een kwartier leek kwam ik tot stilstand. Ik keek om, naar beden en zag, tot mijn verbazing, dat ik maar 10 meter naar beneden was gerold.