“Nee… Moeder…” Ze gilde, het ijskoude water benam haar de adem voor ze onder het oppervlak verdween. Meegevoerd door de stroom, spartelde ze om ergens houvast te vinden. Het ging te snel. Verderop knalde ze tegen een rots aan. Alles werd zwart. ** Ze bewoog haar hoofd nauwelijks, maar toch kreunde ze. “Wat is er gebeurd?” Ze kreeg de woorden amper uit haar mond. “Je hebt een ongeluk gehad.” Een mannenstem vlakbij haar. Met moeite trok ze haar ogen open. Het gebrek aan herinnering deed haar rillen. “Ik sluit het raam wel. Je bent wakker geworden van de koude.” Hij begaf zich naar het raam, zijn hand ging omhoog. Met een klap werd het raam gesloten en werden de gordijnen hardhandig dichtgeschoven. De kamer bevond zich in het halfduister terwijl buiten de zon scheen. “Naar wie zwaaide je?” “Niemand bijzonder. Een vriend.” Hij keek haar met samengeknepen ogen aan. “Waar ben ik eigenlijk?” Het gevoel dat ze hier niet thuishoorde, kwam bovendrijven. Ze kon een rilling niet vermijden, ditmaal niet van de kou. Zijn blik ging over haar weerloze lichaam. Haar ademhaling werd onregelmatig. De onrust legde een knoop in haar maag en maakte van haar een aan bed gekluisterde gevangene. “Doet er niet toe.” Hij kwam op haar af, zoals een tijger zijn prooi besluipt. Traag, gefascineerd, de gloed van het jagersvuur in zijn ogen. De beklemming sloot zich om haar hart. Ze deed moeite om rechtop te komen, de pijn schoot door haar heen. De paniek sloeg helemaal toe, toen hij een kussen van een stoel nam, terwijl zijn gifgroene ogen haar niet loslieten. Zijn mond vertrok tot een grijns voor hij het kussen tegen haar gelaat aandrukte. Ze spartelde heftig tegen, haar krachteloze armen tegen een reus van een kerel. Onmogelijk te overwinnen. Alles werd zwart. ** Ze kreunde. “Wat is er gebeurd?”