Verlangen Opnieuw registreer ik de boekenstapels, bergjes textiel en andere ophopingen die de kamer bevolken als bijeengedreven troepen vee. Ik sluit mijn ogen en droom van gestroomlijnde structuur en vanzelfsprekende efficiëntie. Intussen laveer ik door almachtige verwachtingen, plannen en verplichtingen, draai me om, verander van richting, zoek de mijne, maar word zachtjes van de één naar de ander geduwd, speels en ook onverbiddelijk. Ik neem enkele voorwerpen in mijn hand, bekijk ze, weet dat ze iets te verbergen hebben en voel het komen. Bij elke aanraking verandert er iets. Er is een verlangen dat nadert, van ver weg komt aanstormen als een op hol geslagen paard, niets ontziend, alles omver gooiend, opwindend en opwekkend. Laat me opruimen, o, ik ga opruimen! De drang is sterk: orde, rust, ruimte scheppen, vernieuwen, kansen creëren. Ik kan zo fantastisch goed opruimen. En dan. Ben ik klaar. Ik val stil, deins terug voor de verse kansen die nu uitdagend liggen te blinken en te lonken... Het is alsof het doek valt. Soms ruim ik zelfs niet echt op, maar doe alsof, twijfel, verleg een stapel, durf hem niet opbergen. Dan blijft het verlangen rond mijn benen draaien en me kopjes geven, als een behaagzieke kat. Of keert het zich net van me af, zucht onhoorbaar en krult zich helemaal op, klaar om me te negeren. Ik, ik draai rond, loop van hier naar daar. Verlangen is weer die stroperige golf van weemoed, doorspekt met dikke brokken die het slikken moeilijk maken.