#98 De Verlossing

@Dos. heerlijke zondagmorgenliteratuur. Ik heb pijn vanaf de eerste zin; een doormidden gescheurd laken is een te gek beeld. De tweede zin kan m.i. vloeiender. Waarom laat je niet 'als een ontsteking' weg en gaat door: ... en op zijn teelballen worden duimschroeven aangedraaid. Kermend (zonder pijn) is m.i. voldoende zoals 'hele' niet voor 'vertrek' of 'onderlijf' hoeft te staan. Het maakt het ook krachtiger. Vind ik. Je eigenste Dosspot is herkenbaar, jammer dat deze valwindstortende ervaringsdeskundige het niet na kan vertellen, dat zou wellicht doden schelen die ze spontaan van daken storten. Een prachtverhaal, Dos. Een zondagmorgen waardig.

Mili, dank voor je kritische blik. Ik was me ervan bewust dat ik wat veel bijvoeglijke naamwoorden gebruikte. Er was gevraagd een krachtig verhaal neer te zetten. Ik dacht dat de bijvoeglijke naamwoorden die jij aanhaalt daartoe bijdroegen, met uitzondering van 'hele' bij 'vertrek'. 'als een ontsteking' moet zijn 'als bij een ontsteking'. Met het verschroeien van de urineblaas doel ik op het schrijnende gevoel bij een blaasontsteking. Kermen doe je inderdaad alleen van de pijn, dus zou 'pijn' weggelaten kunnen worden. Toch wou ik het nog een keer genoemd hebben om de totale pijnbeleving te versterken. Mili, je weet toch dat je op zondagmorgen ingetogen naar de kerk behoort te wandelen en niet je verkneukelen aan dit soort verhalen. :confused:

Dos Wijnhof, Krachtige scene. Naar mijn mening wordt het sterker en zelfs meer beeldend als je juist de beeldspraak vermijdt:

Als een laken dat doormidden gescheurd wordt, zo snijdt de pijn vanaf zijn blinde darm door heel zijn onderlijf.

'De pijn snijdt vanaf zijn blinde darm door zijn onderlijf.' - is krachtig van zichzelf. (de vergelijking met een laken zegt niets over pijn) Daarnaast vraagt een scene als dit om compactheid (vind ik):

Ze verloren terrein en moesten zich schielijk terugtrekken. Ze konden hem niet meenemen, maar beloofden wel een dokter te sturen.

Ze verloren terrein en trokken zich terug. Ze namen hem niet mee, maar beloofden een dokter te sturen. ander dingetje: 'doodzieke lijf' hij lijkt me niet ziek, misschien 'dodelijk gewonde' (?)

Een heftige scène, zowel voor de zondagochtend als avond. Ik vind die beeldspraak van een gescheurd laken eigenlijk best goed gevonden, evenals diverse verstevigingen van de situatie. Anders wordt het zo klinisch. Overigens de helse pijn bij een blaasontsteking kan ik sinds kort beamen. Dus ook goed bedacht, Dos. :thumbsup:

Een stevige invulling. Met een goede opbouw het verlangen naar de dood duidelijk omschreven. Als lezer las ik over de vele bijvoeglijke naamwoorden heen omdat er vaart zit in het verhaal. Dat maakt de opbouw naar de clou spannend. Als schrijver vielen ze me op en ik denk ook dat het zonder de overbodige veelheid krachtiger wordt. Het is gruwelijk realistisch geschreven! :thumbsup:

In tegenstelling tot anderen vind ik bijvoeglijke naamwoorden wel mooi. Kan een blindedarmontsteking een urineblaas verschroeien? Gelukkig heb ik daar geen ervaring mee. En indien wel zouden die niet mijn teelballen bereiken. Ik snap dat hij verlossing van de pijn zoekt. (Het is erg in de wereld gesteld, hè)

Wat betreft taalbeheersing een verademing, Dos. De toon, de teneur, lijkt onevenwichtig. Die wisselt herhaaldelijk van drama naar iets dat neigt naar spot. Dat laatste door: 'dat was hun en Allah's eer te na'; 'laat staan een dokter'; 'Het belooft weer een hete dag te worden'. Maar wellicht zit daar net de balans in, die dan toch doorslaat naar het jammerlijk bespottelijke. Mooi gedaan.

Knap ingeleefd, Dos. Goed geschreven ook. Ik vind het gescheurde laken wel passend. Het roept bij mij het beeld op van een rafelige wond. Een rauw en indrukwekkend verhaal.

Ondanks de ernst van de situatie heb ik het met een brede grijns gelezen ;)

Dos Wijnhof, Krachtige scene. Naar mijn mening wordt het sterker en zelfs meer beeldend als je juist de beeldspraak vermijdt:

Als een laken dat doormidden gescheurd wordt, zo snijdt de pijn vanaf zijn blinde darm door heel zijn onderlijf.

'De pijn snijdt vanaf zijn blinde darm door zijn onderlijf.' - is krachtig van zichzelf. (de vergelijking met een laken zegt niets over pijn) Daarnaast vraagt een scene als dit om compactheid (vind ik):

Ze verloren terrein en moesten zich schielijk terugtrekken. Ze konden hem niet meenemen, maar beloofden wel een dokter te sturen.

Ze verloren terrein en trokken zich terug. Ze namen hem niet mee, maar beloofden een dokter te sturen. ander dingetje: 'doodzieke lijf' hij lijkt me niet ziek, misschien 'dodelijk gewonde' (?)

Dag Jan, Die beeldspraak heb ik er natuurlijk bewust ingebracht. De vergelijking met een laken zegt inderdaad niets over de pijn. Ik vergelijk ook niet met een laken, maar met een laken dat doormidden gescheurd wordt. Dat geeft een snerpend geluid. Dat associeerde ik met ‘snerpende pijn’. Jouw voorstel vind ik te zeer een koele constatering van een feitelijkheid; het zegt weinig over de pijn, die ik juist wil benadrukken. Misschien is ‘De snerpende pijn snijdt vanaf zijn blinde darm door heel zijn onderlijf.’ beter. Ook je volgende voorstel om te veranderen vind ik wel compact, maar een te sobere weergave van feitelijkheden. De woorden ‘schielijk’ en ‘wel’ zijn belangrijk. Schielijk geeft aan dat ze overhaast moesten vertrekken en dat ze hem daarom niet mee konden nemen. Het zijn strijdmakkers die het niet onberoerd laat dat ze een doodzieke kameraad aan zijn lot over moeten laten. Het woordje ‘wel’ drukt hier uit dat ze zich min of meer verontschuldigen voor hun overhaaste vertrek en hem alleen achterlaten. Als compensatie sturen ze daarom wel een dokter. De laatste zin verander ik in ‘Ze namen hem niet mee, maar beloofden wel een dokter te sturen’. Is compacter en beter. Een doodziek lijf lijkt mij op sterven na dood, dus ernstig ziek. Hp is niet gewond, heeft wel een gebarsten appendix. Mogelijk dat je met de opmerking van het doodzieke lijf iets anders bedoelt. Ik zie het dan niet. Dank voor je kritische blik. Het zet aan tot denken, ook achteraf.

@ Jules en @ Marietje dank voor jullie reactie. Mijn fictief verhaaltje wordt helaas vele malen overtroffen door feitelijkheden.

In tegenstelling tot anderen vind ik bijvoeglijke naamwoorden wel mooi. Kan een blindedarmontsteking een urineblaas verschroeien? Gelukkig heb ik daar geen ervaring mee. En indien wel zouden die niet mijn teelballen bereiken. Ik snap dat hij verlossing van de pijn zoekt. (Het is erg in de wereld gesteld, hè)

Een blindedarmontsteking kan geen urineblaas verschroeien. Juist om deze vraag te voorkomen heb ik er de vergelijking met een ontstoken blaas bij genoemd. Een brandende, snijdende pijn; vraag maar aan Jules, die weet er alles van. Zelf trouwens ook. Dank voor je reactie.

Wat betreft taalbeheersing een verademing, Dos. De toon, de teneur, lijkt onevenwichtig. Die wisselt herhaaldelijk van drama naar iets dat neigt naar spot. Dat laatste door: 'dat was hun en Allah's eer te na'; 'laat staan een dokter'; 'Het belooft weer een hete dag te worden'. Maar wellicht zit daar net de balans in, die dan toch doorslaat naar het jammerlijk bespottelijke. Mooi gedaan.

Angus, ik heb de spotkwast niet bewust gehanteerd. Er zal nog wat spot aan aan mijn vingers hebben gekleefd; vandaar wellicht. Dank voor je reactie.

Willemina en Meta, ook jullie bedankt voor je reactie.