# 98 - Zielsverlangen

’s Nachts weet zij dat hij het is. Een zwarte hand trekt aan haar ingewanden als zij hem ’s morgens leest. Hij vraagt om schoenen omdat hij trouwt. Zij schrijft terug dat hij barrevoets kan gaan. Hij schrijft over onthoofdingen in een provincie; zij vraagt of hij in zijn kerk wil bidden voor haar losgezongen land. Hij heeft zijn dochter, zoals gezegd, niet naar haar vernoemd. Hij smeekt om een foto; zij stuurt hem er een van haar linkeroog. Hij schrijft terug, jtm, dat je t’aime betekent, dat doet hij steeds. Zij woelt in zijn onderbewustzijn, verdrinkt zijn gedachtes, heeft zijn bestaan gemarkeerd. Zo zegt hij. Lichtjaren geleden was zij in zijn land. In gistende mensenmassa’s verloor hij haar nooit uit het oog. Zijn enorme handen en dito lippen brachten haar troost. Zij zwierven over kerkhoven waarna hij haar terugbracht naar het nonnenklooster waar zij sliep. Of dansten in de Matongé waar hij geit at of wormen en zij kip. Voor dag en dauw wachtten zijn twee meter hunkering haar op. Eens huurden zij een kamer in een hoerenkot. Zij verdronk in zijn lippen op het beschaduwde bed. Op haar laatste reis pakte hij haar koffers en nam haar parfum weg. Nu schrijven zij sinds jaren hartstochtelijke berichten. Hij is haar zielenmaat en zij de zijne. Zij vraagt hem president van zijn land te worden. Hij schrijft dat hij komt op een dag.