Verlangen. ‘Stilte’, roep ik in de klas, maar merk dat ik niet word gehoord. Ik kom niet boven het geluid van de kinderen uit. Nog een heel uur moet ik het volhouden, dan komt voor mij de verlossende grote vakantie. De vakantie waar ik al het hele jaar naar heb verlangd. Ik draai mij om en schrijf met grote letters STILTE!!! op het bord. Het krijtje piept klagelijk op het groen. ‘Eueueu’, hoor ik in koor achter mij klinken. En het is stil…, zelfs geen stoel hoor ik over de houten vloer schuiven. Ik draai mij voorzichtig om in de hoorbare stilte en kijk naar mijn kinderen, want dat zijn ze na een jaar lesgeven wel geworden. Ik had kunnen zeggen, ’ja, dit bedoel ik nou’, maar ik doe het niet, bang om deze rust met mijn eigen geluid te verstoren. Met de lippen krachtig op elkaar geperst en de armen over elkaar gekruist, zitten ze met een kaarsrechte rug op hun stoel en kijken mij met glinsterende ogen aan. Het is nog steeds stil… Even lijkt het of ik niet echt in het moment ben. Het lokt mij bijna uit het alsnog te zeggen, dat ik dit bedoel. We horen de vogels buiten door het open raam fluiten en de wind door de bladeren waaien. Ik draai mij om en schrijf op het bord zonder het krijtje te laten piepen: Een fijne vakantie kinders. Het oorverdovend lawaai van mijn kinderen klonk mij toen even heel fijn.