Mijn shirt was nat van het zweten, het plakte tegen mijn verhitte lichaam. Ik tuurde naar de klok, het leek een eeuwigheid voordat de klok eindelijk kwart over vier aan zou wijzen. Het zou niet lang meer duren voordat ik in een vliegtuig weggevlogen zou worden naar het warme Turkije waar ik, samen met mijn beste vrienden, de zomer van mijn leven zou gaan beleven. Genoeg van al die verschrikkelijke toetsen en die praktische opdrachten. Zelfs al een maand voor het einde van het jaar had ik er geen zin meer in, ik wist dat ik mezelf moest inspannen om het overgaan vast te stellen, maar het ging niet meer. De zon zoog alle wilskracht uit me. De zon is geniepig, je wilt het je niet laten overkomen, toch gebeurt het, want binnen de kortste keren betrap je jezelf op het niet opletten in de les, omdat je naar buiten aan het staren bent naar de jongens die al klaar zijn met school, die in hun zwembroek richting het zwembad fietsen. Ik keek de klas rond, ik was niet de enige die er zo over dacht, gelukkig. Meer dan driekwart van de klas leunde met hun hoofd op hun knokkels en staarde naar buiten, of dwars door de docent heen. De vakantie was als een lolly, die een kind van vijf zou krijgen als hij zich goed had gedragen. Ik was braaf geweest, het hele jaar lang, laat me gaan. De bel ging, een zucht ontsnapte. Vakantie!