#97 - Tuin der lusten

Ze lagen in het gras onder de boom. Het waaide zacht en de appelbloesem bedekte hun lichamen. Merels zongen. In de verte klonk het geluid van een uil. Hij streelde haar heupen en zij vlijde zich verzaligd tegen hem aan. Plots een windvlaag; de bloesems waaiden op. Het gezang verstomde. Van alle kanten naderden ze. Overal lillende lijven die elkaar verdrongen en haar verstikten. Grijpgrage vingers pakten haar beet. Sissende slangen omringden haar en papen graaiden wellustig naar haar boezem. Hij stond erbij en keek ernaar. Zwarte kraaien vulden het luchtruim. Toen verscheen de man in het zwarte gewaad. Hij droeg een scherp tweesnijdend zwaard en verdreef de wellustelingen uit de poort. Zij bleven achter, verteerd door schaamte. Uit de boom vielen rotte appels op hun vege lijven. "Eet ze," riep de slang. Beiden beten ze in het bruine vlees. De resten wierpen ze op de grond. Dikke zweef- en strontvliegen verteerden wat over was. Het begon te regenen en de tuin veranderde in een modderpoel. Ze dreigden weg te zakken, maar de modder droogde op en er kwamen duizenden donkerpaarse violen uit de aarde tevoorschijn. Ze overwoekerden alles. En weer verscheen de man in het zwarte gewaad. Hij droeg nu in zijn hand een brandende fakkel. De paarse violen veranderden in een vlammenzee. Zij keken er ontzet naar. Schapen, bokken, kaf en koren werden gescheiden. Vanuit verre krochten was het geween en het tandengekners te horen.