Ze zeggen dat ik duivels verwek. Met mijn penseel, gedrenkt in het bloed van mijn gewonde geest. Dat ik geobsedeerd ben door zonde en schuld. Dat ik het kluizenaarschap verkies boven het leven tussen de reinen en verlatenen. Maar wat ik doe, is vertellen aan mijn ogen wat mijn handen niet kunnen vatten. In mijn atelier maal ik pigmenten en meng ze met lijnolie tot verf. Die strijk ik zorgvuldig op eikenhouten panelen. En hoe ik tot mijn afbeeldingen kom is evident maar niemand gelooft me. In de herberg deel ik een drinktafel met de volders en de boeren. Als ze weer ongevraagd mijn kruik bijschenken, vraag ik naar hun ondeugden en hun dwalingen. Ze lachen en vertellen me over dwang en misleiding, over hun angsten en tekorten. Over hoe ze leven zonder af te remmen, zonder te beschouwen wat ze doen. Toch haal ik ze in, naderhand, in het daglicht van mijn werkplaats, tot ze bevroren zijn, tot stilstand gekomen in de tijd, maar veelzeggend tot in de eeuwigheid. Temidden van schepselen die zijn meegekomen met hun verhalen. Verdwaald in de sprong naar het tableau. Mijn vrouw komt binnen om licht te brengen, want de boom naast ons huis waaiert kleine schimmen over mijn werk. Net als de mensen die het krankzinnig noemen. Aleid denkt dat ze orde willen. Ze telt de misstanden in mijn voorstelling en herschikt mijn pigmentvijzels. Maar God noemt ons zoekend en ik heb honger. Dit altaarstuk zal misschien het hof niet halen. Maar misschien zal ik ooit kunnen schilderen waarom de dag steeds eindigt en toch ook niet.