Toen ik het nieuws kreeg van het ongeluk had ik me enorme zorgen gemaakt hoewel Daan, mijn beste maatje, er weinig aan had kunnen doen was het toch een dodelijk ongeluk geweest. Hij kan van geluk spreken die arme fietser niet. Zoals elke vrijdagavond bevond ik me onder mijn vrienden en toch was het dit keer anders, anders omdat het zoals altijd ging, hoort het niet anders te zijn na zoiets verschrikkelijks? Het lukt me niet om mijn aandacht er goed bij te houden. "Laat je nu een traantje bij je oog zetten?!" Met een duistere glimlach wachtte Roel op de reactie van Daan. Mijn maag draaide om terwijl ik nog een slok whiskey nam. Daan knijpt zijn plastic beker samen en gooit het naar zijn hoofd. "Gister kwamen Sander en Raymond en die vroegen hoe het met me ging en hoe ik me voelde, serieus wat een watjes" "Ga je nog wat doen met slachtoffer hulp?" vroeg ik moeizaam. Daan lachte "ik ben niet echt het slachtoffer hé en de moeder van de fietser heeft aangegeven dat ze het niet mijn schuld vond dus ik zie niet in waarom." "Oh oké" antwoord ik zwakjes. "Ik denk dat Sander bedoelde hoe trots je ben dat je boven aan staat op onze kill count lijst." Ik gaf het op en besloot maar mee te lachen.