Ik hoor het dier eerder dan dat ik het zie. Zijn ogen zijn op mij gericht, mijn lichaam prikt onder zijn blik. Het geeft mij het gevoel dat ik in het nadeel ben. Zijn geluid klinkt als een krakende schreeuw. Ik merk dat ik stil ben blijven staan, mijn hoofd blijft recht maar mijn ogen speuren langs de hooggelegen takken. De warmte is drukkend en kleine druppels zweet glijden langs mijn ogen. Het kriebelt maar ik wil niet teveel bewegen. Mijn ogen vinden niets, tenminste niet datgene dat ik zoek. Ik loop voorzichtig door, wat het geluid doet aanzwellen. Dieper en luider. Dit dier zou het geestenrijk kunnen betreden. Dit intrigeert mij. Misschien is het zelfs meer dan dat, sommige noemen het een obsessie. Daar zit ik niet mee. Ik ben inderdaad vastbesloten deze vogel in zijn ogen te kijken. Zelfs nu ik enkel zijn aanwezigheid bespeur, voel ik de kracht die van hem uitgaat. Een aanzwellend geruis klinkt achter mij en ik draai me met een ruk om. Niets. Ik draai een rondje als mijn oog een zwarte aanwezigheid bespeurt. Niet eens zo hoog. En vlakbij. Zijn veren zijn zwart en glanzend. Ik snap dat er stammen zijn die ze voor hun tooi gebruiken. De imposante snavel is reusachtig en prachtig en dan nog zoveel meer. Dit is het moment, het vervult me met een gelukzalig gevoel. Ik voel mijn hoofd omhoog gaan en ik zie de neushoornvogel. Zijn kraalogen voelen oneindig wijs. We kijken elkaar aan in een moment die eeuwig lijkt te duren. Met een klap van zijn vleugels vliegt hij op en verdwijnt tussen de bomen. Het is voorbij. En tegelijkertijd zal het nooit voorbij zijn. Ik lach terwijl een tropische regenbui dikke regendruppels over mij uitstort.