Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Viv 21 april 2016 - 15:16

#91 Lente

Lente Het licht wordt langer maar niet lichter weegt het niets dat jij nu bent ‘k Ben er nog niet aan gewend al wordt het groen van licht naar dichter wolkend in de blauwe zon in mij ligt het niets bevroren Wil nog van geen smelten horen van zijn ijzige cocon Door en door en rond en rond geen genade kent de zomer wacht niet op de witte dromer in de stille kale grond Breekt mij open zonder schromen trekt de vlinders uit de wond

Profile picture for user Mili

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
Mili 21 april 2016 - 18:33
@Viv, je tekst viel me op tussen de inzendingen van 'nieuwkomers' deze week. Er spreekt voor mij diep verdriet uit dat je op de een of andere manier raadselachtig betoverend weet te brengen, met name in je twee laatste zinnen. :thumbsup:

Geen afbeelding

Lid sinds

18 jaar 9 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Schrijfcoach W… 21 april 2016 - 20:00
Hallo Viv, Dit gedicht valt inderdaad op tussen de andere die ik tot nu toe even vluchtig las. Het is evenwichtig in vorm, houdt het schema van een sonnet aan, en beschrijft een speciale lentestemming. De ik-figuur in het gedicht lijkt niet echt in de stemming voor de lente. Dat breng je mooi onder woorden. Ik ervaar gemis, zonder dat je het direct benoemt. Uiteindelijk lijkt de warmte het dan toch te winnen en de oude wond (voor nu) te verzachten. Mooi einde! Een opmerking: 'zonder schromen' komt hier een tikje gekunsteld over. Het rijmt natuurlijk wel mooi... Groetjes, Wilma

Geen afbeelding

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Viv 25 april 2016 - 1:00
@Mili@Wilma@Nel Dank voor jullie reacties. De boodschap is overgekomen zie ik. @Wilma: schromen is idd beetje plechtig woord, maar ik dacht dat het in een klassieke vorm als een sonnet wel kon.