Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker

#90 sonnet 97

(How like a winter has my absence been) Als winter schuurde mijn afwezigheid Van geest en denken alle takken kaal Die altijd toonden, rondom mij verspreid, Hun weelderige loof vol groen verhaal. Een eeuwenlange winter dronk hun sap Zodat in mij nu niets dan dorheid huist En brak in mij de hoop op beterschap Verkruimeld blad in machteloze vuist. Maar hoop herrijst uit wanhoop zonder hoop Zoals een krokus uit de barre kou Vergiftig, maar ook nieuwe levensloop Een medicijn dat ik graag nemen zou. Het voorjaar lijkt nu onderweg te zijn Genezing? Of is hoop het medicijn?

Lid sinds

10 jaar 1 maand

Rol

  • Gewone gebruiker
@Genista, ik vind je eerste kwatrijn heel goed, daarna raak ik je kwijt. Ik heb bijvoorbeeld geen beeld bij 'verkruimeld' blad, hoop uit wanhoop zonder hoop en het ww vergiftig. Maar ... het was ook geen sinecure, deze opdracht.

Lid sinds

9 jaar 6 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
@Mili: Ha, de schrijver denkt dat zij wel duidelijk is, maar de lezer denkt daar heel anders over! Het tweede kwatrijn gaat volgens mij om takken zonder sap, die dor zijn (geest en denken van de hp dus). Het verkruimelen van het blad is het geluid van het breken en de dorheid. De hoop kan (net als de krokus) vergiftig zijn. @Blavatski: Dank je wel. Voor mij komt de hoop voort úit de dorheid van de winter, en wordt er niet toe gedegradeerd hoor! Ik zag deze opdracht gisteren pas (ben maar soms in staat tot schrijven), en ik heb het in een uur in elkaar gezet. Ik houd van strenge rijm en metrum! Die geven me op de een of andere manier richting. Genista

Lid sinds

17 jaar 8 maanden

Rol

  • Gewone gebruiker
Ik vind hem prachtig en ik zie wel het verkruimeld blad in een gebalde vuist als wanhoop voor me. Ik vind het eerste kwatrijn heel sterk en de rest goed. Het is duidelijk dat dit jou erg goed ligt. Een geweldig resultaat voor een uur werk.