#90 sonnet 97
(How like a winter has my absence been)
Als winter schuurde mijn afwezigheid
Van geest en denken alle takken kaal
Die altijd toonden, rondom mij verspreid,
Hun weelderige loof vol groen verhaal.
Een eeuwenlange winter dronk hun sap
Zodat in mij nu niets dan dorheid huist
En brak in mij de hoop op beterschap
Verkruimeld blad in machteloze vuist.
Maar hoop herrijst uit wanhoop zonder hoop
Zoals een krokus uit de barre kou
Vergiftig, maar ook nieuwe levensloop
Een medicijn dat ik graag nemen zou.
Het voorjaar lijkt nu onderweg te zijn
Genezing? Of is hoop het medicijn?
@Genista, ik vind je eerste
Lid sinds
10 jaar 8 maandenRol
Dag Genista, heel mooi! En
Lid sinds
16 jaar 5 maandenRol
@Mili: Ha, de schrijver denkt
Lid sinds
10 jaarRol
Ik vind hem prachtig en ik
Lid sinds
18 jaar 2 maandenRol
@Odile: Dank je wel voor het
Lid sinds
10 jaarRol