Hi allemaal, neem het jongetje alsjeblieft niet te serieus, hij gedraagt zich misschien vreemd, maar het is maar een verhaal ;p Ik keek vlug om me heen. De hond was nergens te bekennen. Ik rende van de bank naar de keuken om daar een zakje met hondenvoer uit te pakken. Ik scheurde het zakje trillerig open en legde het daarna neer op het keukenblad. Ik keerde me om en op mijn tenen sloop ik weer richting de huiskamer. Ik keek nog even snel in de gang om te kijken of hij niet toevallig daar liep. Die hond. Met zijn lange scherpe tanden en het kwijl dat aan zijn kin hangt. Iedere keer was ik weer bang wanneer ik hem moet gaan voeren. Ik zag hem nergens. Ik sloop naar de hoek van de kamer om daar zijn voederbakje te pakken. Er zat niks meer in. Hij had alles opgegeten met die grote bek van hem. Ik pakte het op, precies op dat moment hoorde ik geblaf van de trap af komen. Oh nee! Snel rende ik naar de keuken. De hond kwam me meteen achterna. Hij zat me op de hielen! Ik sprong en met een doffe knal kwam ik op het keukenblad terecht. Snel trok ik mijn benen op zodat de hond er niet in kon bijten. De ogen van de hond stonden wagenwijd open, net als zijn mond. Iedere keer als ik zijn tanden zag kreeg hij weer de rillingen. Ik keek hevig ademend om zich heen. Wat moest ik doen? Als ik naar beneden zou komen zou hij me meteen aanvallen! Ik keek naar het zakje met honden voer en naar het voederbakje wat ik nog steeds in mijn handen hield. Ik wist wat ik moest doen. Snel deed ik het voer in het bakje en gooide het de keuken uit. De helft viel eruit, maar de hond schoot er alsnog achteraan. Snel hopte ik van het keukenblad af en ik schoot de trap op, richting mijn kamer waar ik de rest van de dag bleef zitten.