De nachtbus zoeft zachtjes door de tunnel. Waar ze zit, hoort ze de chauffeur meeneuriën met de radio. Ze kijkt over haar schouder. De drie andere passagiers zijn in gedachten verzonken. In het raampje ziet ze een bleke afspiegeling van zichzelf. Doodvermoeid en verward. Het kunstlicht maakt haar niet mooier. Harry was er ondersteboven van geweest dat ze hun relatie had beëindigd. Zijn liefde gaf haar het gevoel te stikken. Haar zucht ergert haar. Heeft ze er wel goed aan gedaan? Hij was misschien saai, maar wel een oerdegelijke kerel die tenminste respect voor haar had. “Wat…” De schreeuw van de chauffeur maakt een eind aan haar overpeinzingen. Haar ogen vliegen open van ontzetting. Een vloedgolf komt recht op de bus af. Een tsunami van natuurgeweld die keihard op het metaal inbeukt. De enorme druk versplintert het raam en in een oogwenk spoelt er een oceaan van water naar binnen. De chauffeur wordt met volle kracht achteruit geworpen. Met een dodelijke knal komt zijn hoofd tegen een stang terecht. Ze sluit haar ogen voor de paniek en het gegil achter haar. Verstijfd van angst klemt ze zich vast aan haar zitje. Zinloos. Haar stoeltje wordt losgerukt en onder water wordt ze meegesleurd. Haar longen barsten. De stuwende zee verdwijnt door het brekend glas van het achterraam. “Mevrouw…” Ze schrikt wakker van een hand op haar schouder. Het is een andere chauffeur. Onmogelijk dat hij haar hartkloppingen niet hoort. Ze is de laatste passagier. Ze wankelt het bustrapje af en omarmt de zwakke lentegeuren van de nacht. Als ze twintig minuten later in haar bed belandt, trilt haar lichaam nog steeds. ’s Morgens haalt ze met een kreun de krant uit de brievenbus. Haar ogen glijden over een krantenkop. ‘Mysterieuze vloedgolf teisterde tunnel in noordelijk stadsgedeelte’ Als bij wonder vielen er slechts vijf slachtoffers. Hun namen worden…’ De krant valt uit haar handen.