Het is koud en guur in Antwerpen, mijn geliefde stad aan de stroom. Hoewel de kalender begin april aanduidt, geselen de maartse buien me als ik langs de Schelde loop om het hondenbeest uit te laten. Het is alsof de natuur meehuilt om ons arm België dat geteisterd wordt door terreuraanslagen. Wrede gruweldaden houden de bevolking in zijn greep. In Zaventem landen voorlopig geen ranke, zilveren vogels meer en in de Brusselse metro waaiert het stof van de ontploffingen langzaam weg uit de beschadigde kokers. Na het tumult van de met loeiende sirenes uitgeruste zieken-en brandweerwagens, het geschreeuw van de in paniek vluchtende mensen, het gekerm van de gewonden en de kreten van afschuw van hen die ontzet de aangericht schade overzagen, werd het stil. Letterlijk doodstil. In die stilte trad de angst in ons leven. Natuurlijk, we houden ons groot. Ze krijgen ons, de dapperste van de Galliërs, niet klein... Het is misschien verbeelding van me, maar naast de geur van het zilte Scheldewater is er de geur van angst te bespeuren. Op de Grote Markt waar Brabo onverstoorbaar de afgehakte reuzenhand in de Schelde werpt, wordt de angst zichtbaar door de militairen, met het wapen in aanslag , die voor de poort van het stadhuis patrouilleren. Een kaal stadhuis zonder zijn vele, vrolijk wapperende vlaggen. Lusteloos en zwaar hangen de natgeregende Vlaamse Leeuw-vlag en de Belgische vlag half aan hun stok, totdat een windvlaag er wat beweging inblaast. Eén van de soldaten is een vrouw; haar blonde paardenstaart waait mee. Ik vind dit een zeldzaam zicht. Die wapperende paardenstaart boven de loop van het geweer. Graag zou ik er een foto van willen nemen, maar ik durf niet. Ik ben laf, ik ben bang. Ik huiver. Zal Antwerpen gespaard worden of zullen de terroristen ook hier toeslaan?