Ik kijk op mijn horloge. 23.30 uur, tijd om zo naar bed te gaan. Mijn hond Rakker kijkt mij hoopvol aan. ‘Oké, jongen. We gaan nog even.’ Kwispelend rent hij naar de voordeur en staat daar te trappelen. Ik doe mijn jas aan en een sjaal om. Het is koud voor de tijd van het jaar. Als ik naar buiten stap wappert mijn sjaal in de wind. Met gebogen schouders loop ik de nacht in richting het parkje om de hoek. De riem van Rakker maak ik los en hij schiet weg. De nacht slokt hem onmiddellijk op. Met mijn handen in mijn zakken snuif ik de nachtlucht op. Het ruikt zelfs koud. Na een paar minuten geen spoor van Rakker te bekennen. Ik fluit, maar krijg geen gehoor. Zuchtend stap ik het donkere park in. Geen straatverlichting, ik denk dat het kapot is of er een storing is. Ik vis mijn smartphone uit mijn broek en selecteer ‘zaklamp’. Onmiddellijk schijnt er een fel licht uit. Van Rakker geen spoor te bekennen, maar aan de rand van mijn lichtkring denk ik ogen te zien. Ogen die het licht weerkaatsen. Ik fluit weer, maar nog steeds geen Rakker. Die gekke hond is vast in het water gesprongen. Ik luister aandachtig, misschien hoor ik het gespetter. In de verte hoor ik het geluid van roestige assen van een trein die piepend tot stilstand komt, maar geen Rakker. Mijn smartphone trilt in mijn hand en het lichtje gaat uit. Ook dat nog. Batterij leeg. ‘Rakker, kom hier!’ Hoorde ik daar nou iets in die struiken?