Ik wandel op het pad waarover ik al ontelbare keren heb gelopen. Als het niet waait, ga ik meestal via het haventje naar het kanaal. Het uitzicht is zowel links als rechts zover het oog reikt. Lekker op windstille dagen, maar dat is het vandaag niet. Daarom neem ik het asfaltweggetje achter ons huis waar veel bomen en struiken zijn; de namen ken ik niet. Ineens zie ik beweging voor me op de grond en buig voorover om te zien wat het is. Hemel, een beestje is op zijn rug terechtgekomen en heeft geen kracht meer om zich om te draaien. Onwillekeurig denk ik aan schapen. Als die op hun rug liggen, moeten ze zo snel mogelijk worden omgedraaid, anders gaan ze dood. Ik kijk nog even naar het dier en zie dat hij het moeilijk heeft. Zijn pootjes klauwen machteloos in de lucht. Ik krijg medelijden met hem, pak hem op en neem hem mee naar huis. ‘Wat heb jij nou op je arm?’ vraagt mijn man. ‘Een gewond diertje. Ik vond hem tijdens mijn wandeling. Ik kreeg medelijden met hem toen ik zag dat hij op zijn rug lag en niet vooruitkwam.’ ‘Hoezo gewond?’ ‘Hij kon zich niet omdraaien.' ’Mijn man lachte. ‘Ooit een mol gezien die op zijn buik naar boven graaft? Breng hem maar naar de tuin. Molshopen genoeg. Hij zal zijn weg snel vinden.’ Molshopen heb ik wel gezien, maar een mol nog nooit. Gehoorzaam doe ik wat mijn man zegt. Het valt me nu pas op dat zijn voetjes op babyhandjes lijken. Zelfs een duim ontbreekt niet. Zijn staartje staat fier omhoog. Ik ben blij dat ik het beestje heb gered. Ik denk dat als hij lang op het asfaltpad was gebleven, het zijn dood was geworden.