Altijd als ik mezelf tegenkwam, was dat een georkestreerde ontmoeting; er was nooit iets spontaans aan. En ik had het sterke vermoeden dat ik mezelf altijd goed voorbereidde op zo’n ontmoeting, dat ik me alleen van mijn beste kant liet zien. Na al die keren had ik wel een idee hoe ik was, maar van enige zekerheid was geen sprake. Hoe bestond het dat anderen zo anders over mij dachten dan ik? Kenden zij mijn andere, slechtere kanten? Kende ik die dan helemaal niet? Ik had er al vaak over gedacht, maar die keer dat ik mijn vriendin over iemand hoorde praten en er pas achteraf achter kwam dat ze het over mij had, hakte ik de knoop door: ik besloot mezelf te ontmoeten zonder dat ik daar vanaf wist; een blind date. Dan zou ik me echt leren kennen. Die zonnige ochtend in de lente was het zo ver; ik zat op het Vrijthof op een terrasje en keek of ik tussen alle flanerende mensen mezelf kon ontdekken. Daar liep iemand, onzeker rondkijkend, duidelijk op zoek naar iemand. Het was duidelijk dat hij een afspraak had: dat moest ik zijn. Ik stond op en stelde me voor. Hij glimlachte en ontspande en het werd me al snel duidelijk: ik had gelijk over me. Ik was die aardige jongen zoals ik me kende, en er was niemand die me zo goed kende als ik. Al die meningen van anderen over mij waren duidelijk ongefundeerd. Het werd heel gezellig, daar in Maastricht.