Mijn naam is Janneke en wel hierom. Ruim een halve eeuw geleden werd Janna III geboren. Dat was ik en ik kreeg de roepnaam 'Janneke'. Ongeveer dertig jaar daarvoor ontstond Janna II, met als roepnaam Janny en eind 19de eeuw kwam Janna I, bijgenaamd Jans, tot leven. Wel bijzonder eigenlijk; ruim een eeuw Janna's. Janna II leeft nog wel maar weet af en toe niet meer zo goed in welke tijd. Met 'Janna' heb ik niet zo veel, des te meer met 'Janneke.' Uiteraard begon het met veel vragen over Jip. De vader van mijn zoon heette Jan en er kwam een variant; Jan, Jans en de kinderen. Het bleef echter bij één kind, geen Janna IV en ook de rode kater ontbrak. De volgende man in mijn leven was ook een Jan. Toen werd het lastiger voor de mensen om mij heen; 'Ja Janneke ook met al haar Jannen.' Later kwam Paul en door die 'P' kregen veel mensen weer associaties met 'Jip en Janneke.' Er was zelfs een collega die mij elke ochtend begroette met: 'Hé Janneke, waar is Jip?' Probeer daar maar elke dag een gevat antwoord op te geven. Ik kan je verzekeren dat dat niet meevalt; in ieder geval niet voor mij. De laatste tijd hoor ik steeds minder 'Jip en Janneke' om mij heen. Vind ik dat erg? Nee, eigenlijk niet. Het was leuk, en soms ook niet, maar 'Jip en Janneke' maakte deel uit van een tijdperk en dat tijdperk is voorbij. Ik heb 'Janneke' niet altijd een leuke naam gevonden. Nu is 'Janneke' heel eigen. Er is van alles in mijn leven veranderd maar mijn naam is hetzelfde gebleven en het voelt oneindig veilig en vertrouwd.