Ostinato, Ik had verkeerd geschreven, spleetje moet streepje zijn, verbeterd, met dank. Wat betreft de zuurstof, ik moest een beetje denken en schuiven, mijn woordenaantal zat er aan te komen! Je bent er bijna, :D het is een personificatie van een aanplant van een jong appelboompje. Had ik wortels geschreven in plaats van tenen, dan was het ook direct geweten!

Met dank voor het lezen en reageren, Maddbrug en Blavatski!

Ik was het geheel net aan het herlezen, Schrijvenmaar, die zinnen na elkaar staan me ook niet aan. Even erover nadenken. 300 woorden, ben bijna aan de limiet! Dank je wel voor je groene feedback, ofwel verander ik die zin nog, ofwel moet ik ze weglaten. Ik laat het bezinken.

Dag lieve menskes van SOL! N.a.v. jullie feedback, heb ik wat kleine wijzigingen aangebracht. Dank aan allen om mijn boompje te laten groeien! Nadat hij me geholpen heeft om in de put te geraken, blijf ik zakken tot het donkerste duister. Als mijn blote tenen de bodem raken, verwacht ik een goed gevoel, maar nee. Zeiknat is het hier beneden. Ik voel me nietig en rillerig in mijn volledige naaktheid. Is dat normaal? Gewoon mijn verstand op nul zetten, me afsluiten van elke indruk van buitenaf. Het zal niet gemakkelijk zijn. Dit is hét moment om te weten waartoe ik in staat ben. Overleven of sterven. En toch… Mijn hoofd richt zich reikhalzend naar boven, wil de hemel aanraken. Ik wil op de toppen van mijn tenen staan om het onbereikbare zo snel mogelijk te bereiken. Als ik dit overleef… Ik heb visioenen. Groots en machtig wil ik worden. Beter, levendiger dan degene die in de put naast de mijne zit. Elke vorm van aardse rijkdom hier aanwezig, en nog meer, in me opnemen. Ik hunker naar mijn leven, maar erger me bij de gedachte aan wat ik daarvoor zal moeten doorstaan. Kruiperige beestjes die hun kaken om me heen klemmen. Enge beestjes die ziektes met zich meebrengen. Ogen die me zullen zien, waarvan ik alleen het lichaam voel. Elk streepje zon dat me nu kan bereiken, ben ik dankbaar. Als het stortregent, zal ik meehuilen. Kletsnatte tenen zal ik er van krijgen. Niets om ze te drogen. Schimmels zullen groeien. Kunnen me genadeloos de grond in boren. De onverschilligheid waarmee voor me gezorgd wordt, is onrustbarend. Er werd me voedsel beloofd. Niet te veel. Voldoende om te overleven. Meer, ik wil meer. Ik wil mijn armen kunnen spreiden, mijn lichaam het beste van het beste geven. Breed en omvangrijk worden, om dan alles terug uit te spuwen. Ik ben me ervan bewust dat mijn einde ooit komt. Zonder vruchten ben ik niets.

Iemand een idee wanneer de schrijfcoach van start gaat? Er zijn hier heel veel verhaaltjes die op haar wachten! Ik vrees dat een volledige lezing weer onmogelijk zal worden :(