Je hebt me nooit zien knoeien Door Corina Pelgrim Jan zit tegenover me maar kijkt me niet aan. Nu alles is uitgekomen is er geen ontkomen meer aan, hij zal moeten vertellen wat er zo gruwelijk mis is gegaan. We zitten zwijgend tegenover elkaar, beide niet wetend welke houding we aan moeten nemen en hoe dit gesprek te beginnen. “We hadden het toch zo goed voor elkaar”, begin ik. “Natuurlijk zijn we druk met onze banen en met de opvoeding van de kinderen, maar ik vond het goed gaan.” Jan zucht en kijkt me voor het eerst aan sinds ik binnen ben. “Jij had je baan en was druk met de opvoeding van de kinderen. Ik werkte allang niet meer voor Hennis en Co, al jaren niet meer. Samen met Chiel hing ik overdag rond in de kroeg en ’s avonds gingen we op pad om een kraak te zetten of ritjes te rijden. Bij onze laatste kraak ging het mis. Chiel heeft teveel lopen lullen. Iemand heeft de politie geïnformeerd. Het was een set-up. We zijn er als schooljongens ingetuind. “Ons leven werkte voor jou”, gaat Jan verder. “Jij was gelukkig met je baan en het gezinsleven. Je hebt je draai gevonden. Ik heb geprobeerd mee te gaan in jouw geluk en wilde je niet vertellen dat ik me een nutsniet voelde met mijn kantoorbaantje en mijn kleinburgerlijke bestaan. Ik wilde je niet vertellen dat ik ontslag genomen had. Wat voor jou het ultieme geluk was, voelde voor mij als het ultieme falen. Je zag niet hoe ik een strijd leverde elke dag weer om gelukkig te zijn met het leven dat je voor ons had bedacht. Je zag niet hoe ik dit leven langzaam heb losgelaten.” “ Ik heb het niet gezien”, geef ik toe. “Ik heb je niet zien worstelen.” 294 woorden