Luchtbelletjes dansen door het wondvocht. Waar heeft ze dit eerder gezien? Annabelle strekt zich loom uit naast de man en herinnert zich de bellenblazer waarmee ze ooit speelde. Veelkleurige belletjes die ze volgde met haar ogen tot ze uiteenspatten en zij huilde om hun plotselinge dood. De nachten thuis waren zwart geweest tot een streep grauw licht haar raakte. Rode bellen voor haar ogen en op de matras tot hij zich terugtrok. Haar vader had gegrauwd toen Paul zei dat hij met haar wilde trouwen, ondanks de ossen die hij kreeg. Een per tien kilo. Ze had veel gegeten in die tijd; zoete maïskolven en geitenvlees. Paul woonde in Zwitserland en had haar over laten komen. Hij had gezegd dat ze een exotische parel was en o zo mooi. Een diplomaat waardig. Hij leerde haar champagnebelletjes proeven en ging veel op reis. Dan raakte ze zijn lichaamsvruchten kwijt. Annabelle denkt aan dat hij niet wilde dat zij naar buiten ging. Hij wilde dat zij thuis bleef; zijn vrienden hadden de sleutel. Zij roken naar verschaald bananenbier en trokken over haar heen. Het matras kleurt rood aan zijn zijde. Het komt haar vagelijk bekend voor. Haar hand trilt van de inspanning. Hij bleek ook een bel. Het kon echt niet meer wachten, het moest nu gebeuren.