'Één van u mag naar binnen. En als het te gesprek te vermoeiend wordt, breek ik het af. Is dat duidelijk?' De woorden worden gedempt door het glas, maar ik kan de lippen van de trauma-arts zien bewegen. Ze heeft mooie lippen. Dat helpt. De twee mannen in het pak knikken kortaf. De oudste wijst met zijn duim naar zichzelf. Drie minuten later zit hij naast mijn bed. De arts staat aan het voeteneind. 'Dit is inspecteur Wetering, van de recherche. Hij heeft wat vragen voor je, Clint. Voel je je goed genoeg?' Ik knijp even mijn ogen dicht en mompel 'Ja'. Dat laatste stellen mijn ribben niet zo op prijs. Het is alsof er een kies uit de rechterzijde van mijn borstkast wordt getrokken, zonder verdoving. Ze kijkt me bezorgd aan, maar de rechercheur geeft haar geen kans en benut de zijne. Met zijn linkerhand beweegt hij traag een plastic zakje voor mijn ogen heen en weer. Met zijn rechter wijst hij op de inhoud: mijn smartphone. 'Wat is dit?' 'Mijn Samsung,' fluister ik. Ik moet lachen, wat onmiddellijk wordt afgestraft door een nieuwe pijnscheut. 'Waarom lacht u?' Ik schud kort mijn hoofd. Hoe zou de man kunnen begrijpen dat hetgeen hij in zijn hand heeft in mijn tijd eigenlijk hopeloos achterhaald is omdat het drie jaar oud is. 'Volgens het lab is het een telefoon, maar er staan filmpjes en foto 's op. En uw gegevens, of wat daar voor door moet gaan.' Ik frons mijn wenkbrauwen tot een vraagteken. 'Volgens die gegevens zou u in 1964 geboren zijn, maar dan zou u nu acht jaar zijn. U lijkt me toch eerder rond de vijftig.' 'Typefoutje. Het moet 1944 zijn.' Ik glimlach met mijn tanden op elkaar geklemd. 'Volgens het lab staan er filmpjes op van de Olympische Spelen. Veel filmpjes: Mark Spitz die zeven gouden medailles wint. En iets over een aanslag. Maar de Spelen zijn pas over twee maanden. Waar bent u mee bezig? Wat is dit?' Ik kijk de arts aan, sluit mijn ogen en beweeg mijn hand.' 'Mijnheer kan niet meer. Het is genoeg voor vandaag.' 'Maar deze man heeft iemand doodgeschoten in uw ziekenhuis, mevrouw. Met een .44 Magnum dat een serienummer heeft dat niet bestaat.' 'Deze man kwam hier zwaargewond binnen, mijnheer Wetering. En de man die hij neergeschoten heeft, achtervolgde hem en hield zijn pistool tegen het hoofd van een verpleegster. Kom morgen maar terug. Dit is niet meer verantwoord.' 'Ik heb nog twee maanden,' zeg ik vijf minuten later tegen haar. Ik vertel haar mijn verhaal en dat het in München begonnen is; de macht van terreur. 'Eerst moet je hier weg.' Ze gelooft me. 'Hoe heet je?' 'Angela.'