“Meneer Eastwood,” zegt de agente, “wij zijn verbaasd. Verbaasd dat wij u hier zo aantreffen.” Ze grijnst. “Ik weet niet waarover u het heeft.” “Geen zorg. Als het aan ons ligt, komt het niet in de pers.” “Waar hééft u het over? Mijn naam is Pisano, Leonardo Pisano. Geen Eastwood.” “Túúrlijk.” De agente draait zich naar haar mannelijke collega. “Hij ziet eruit als Clint Eastwood en praat als Clint Eastwood.” Ze gniffelt. “Rara, wie is hij?” “Ach, het is Nieuwjaarsdag. Er zijn meer beroemdheden ... Zeg, wacht eens even! Zijn er opnames van een nieuwe serie?” “Rowdy Yates hangt mijn slipje aan het ranchehek?” “Vast! Of Dirty Harry duikt onder rokjes!” De agenten lachen zich een rolberoerte. “Zeg, ho eens even. Jullie kunnen je wel vrolijk maken om mij, maar ik heb geen idee wat er met mij is gebeurd. Echt, mijn geheugen is één zwart gat. “Túúrlijk.” De man proest het uit. “En mijn tante fokt koningspinguïns in Yellowstone Park.” Ik staar in hun schaterende gezichten. Ik vind er niks grappigs aan. “Ik zal mijn vrouw even bellen.” Ik pak mijn iPhone en speed dial haar. “Verdomme, geen bereik.” De man komt het eerst tot bedaren. “U gaat wel erg op in uw nieuwe rol,” zegt de man. “Wat is dat trouwens voor een futuristisch geval? Een telefoon zonder draad?” Hij wendt zich hoofdschuddend tot zijn collega. “Wat die filmlieden al niet verzínnen!” De vrouw pakt een zakdoek en dept haar ogen. “Ik heb de neiging meneer Eastwood, die zegt Pisano te heten, zijn roes te laten uitslapen.” “Is hij op drugs getest?” “Volgens de verpleging niet.” De man denk even na. “We moeten een verklaring afnemen. In negentientweeënzeventig zal alles veel formeler worden onder onze nieuwe—” “Wat? Wat zei u? Zei u negentientweeënzeventig?” “Hij is góéd!” “Nee, serieus! Is het vandaag 1 januari 1972?” “Ja, natuurlijk,” zegt de man. “Wat anders?” “Maar ... hoe kan dat nou?” Het begint me langzaam te dagen. “Ik vierde Oud en Nieuw met mijn vrouw en we keken op Netflix naar een oude aflevering van Rawhide, en ...” Ik kijk naar mijn handen en slaak een diepe zucht. Dan kijk ik op. “Oudjaar 2015.” De agenten kijken elkaar aan. “Meneer Eastwood,” zegt de man. “Nu is het leuk geweest. Ik weet eerlijk gezegd niet goed wat we ermee aan moeten.” Hij kijkt zijn collega aan. “Wat vind jij?” “Laten we het zo maar laten. Geen rapport. Ik heb weinig zin om te worden uitgelachen en steeds te horen te krijgen dat we marsmannetjes najagen.” “Mijn idee.” Bij de deur draait de vrouw zich grijnzend om. “Enig idee hoe u terugkomt naar 2016?”