Mooi. Niet echt vrolijk, dat niet.

Als je interesse hebt in mijn twee kleine suggesties hoor ik het graag.

Een heel andere vraag! Wat bedoel je met: in mijn beleving is Juliana koningin?

De meanderende wolken blijven bij me hangen. Mooi beeld.

In eerste aanleg dacht ik dat de hp een man was. Waarschijnlijk omdat jij als schrijver een man bent en ik als lezer ook. Echter, ook herlezend voelt het taalgebruik mannelijk aan. Ik kan er niet goed de vinger op leggen.

De wat poëtisch aandoende zinnen schurken tegen zichtbaarheid van de schrijver aan,

Ik zou het korter en daarmee dramatischer maken door te schrijven: - Wat als het pontje zinkt en mijn winterjas zich volzuigt met water?

Ik zou hier twee zinnen van maken, m.i. komt het gevoel van de HP dan zonder vraagtekens over/ stelliger. Ik vroeg mezelf nl. af- Hoezo alsof? : - De rivier stroomt onverschillig door. De rimpelingen lachen me uit.-

De reden dat ik de zichtbaarheid van de schrijver "verwerp" is dat het de lezer eraan herinnert dat het verhaal fictie is. Het brengt hem in rationele modus en verstoort de fictieve-droomtoestand. Dit is vanuit het oogpunt van maximale leesbeleving in de meeste gevallen niet gewenst.

Ook voor mij was je hp een man - waarom ik dit ogenblikkelijk aannam, weet ik niet -

Bijna vijftig, de kinderen zijn volwassen, het is klaar.

Bij mij geen twijfel: een vrouw.

Moeders zijn nooit klaar met opvoeden ;) . Deze zin, en dan met name het woord `klaar,` zorgde er bij mij juist voor dat ik dacht dat hp een man is. Later blijkt in het verhaal dat hp een vrouw is. Overigens vind ik het een mooi, ietwat somber, stukje. Alles lijkt grijs: leeftijd, water, regen, het uitzicht (zowel letterlijk als figuurlijk). Knap gedaan.

Vanaf zin 1 geen moment getwijfeld dat het een vrouw was, maar waarom ...?

Ik vond het wel opmerkelijk dat ze over haar jas dacht als 'winterjas' -vanaf het moment dat je hem draagt is het toch gewoon je jas, alleen 's zomers wanneer hij ergens weggehangen is, is het je winterjas - bij mij, ten minste.