Waar blijft ze nou? De oude vrouw staat aan het venster. Ze staat daar al een kwartier. Met het boodschappenlijstje in haar hand geklemd. Deze week staan er maar weinig boodschappen op, want ze vond gisteren na haar thuiskomst van een begrafenis een doos vol etenswaren op haar keukentafel. Ze is er blij mee. Het zijn de producten die ze altijd gebruikt. De thee met de gembersmaak, de dozen met speculaasjes die ze zo lekker vindt en veel verse groentjes en fruit. Wat kaas en charcuterie en enkele repen chocolade. Dankbaar heeft ze alles netjes op hun plaats gezet. Wat heeft ze toch een lieve kinderen. Ze waren haar komen halen en ze hadden haar weer thuis afgezet en dan nog die doos met etenswaren. Het was een mooie plechtigheid geweest. Iedereen was erg lief. Ze had vooraan in de kapel mogen zitten en bij het graf had men haar tot aan de geopende aarde gebracht. Ze had als eerste een witte roos op de kist mogen leggen. De overledene moest een dierbaar persoon geweest zijn. Ze had veel tranen en ontroering op de gezichten gezien van de haar omringende personen. Ze is vandaag nog wel wat moe. Vroeger gingen ze samen elke donderdag naar de winkel, haar dochter Rika en zij. Dat was erg gezellig. Maar sinds ze moeilijk loopt, komt Rika het lijstje halen. Na het opbergen van de boodschappen drinken ze dan gezellig thee thuis. De oude vrouw kijkt op haar uurwerk. Ja, het is donderdag vandaag en het is kwart over vier. Waar blijft ze nou?