Opdracht #74 Tafel scene

Uit Yerseke stond op de menukaart. Vroeger had ze er willen wonen. 'Het eenpersoonspannetje?' had de ober gevraagd. Ze had ja geknikt en naar buiten gekeken. Het regende. De zee rolde woest haar schuimende golven op het strand, de wind blies heftig duinwaarts. De ramen waren vochtig. Ze nam een slokje witte wijn. Een zoete Sauvignon blanc, hun lievelingswijn. 'Uw pannetje,' zei de ober enthousiast, 'de frieten komen zo.' De zwarte pan stond voor haar, de deksel iets open. Ze sloot haar ogen. Even wilde ze blind zijn, om intens de zilte geur te ruiken, de dampende warmte voelen prikkelen over haar huid, haar poriën open voelen gaan. Hij was niet gekomen. Voorzichtig schoof ze de deksel weg. Het blauwe pannenlapje beschermde haar hand tegen de hitte. De donkere schelpen met hun parelmoeren binnenzijde streelden haar ogen in het zachte kaarslicht. Met een open schelp, pakte ze haar eerste mossel; het zachte vlees gleed over haar tong. 'Goddelijk,' zei ze zachtjes. De prikkelende ui, vooral de verse tijm en de andere krachtige kruiden bereikten haar papillen. Haar tong likte haar volle lippen terwijl een zoute traan over haar wang rolde. Gesloten als een mossel? Had hij dat nou gezegd? De tweede mossel trof haar smaak als een zilte zoen, haar tong kronkelde, haar kiezen maalden. Ze miste hem. Het was half tien. De pan was leeg. De frieten koud. Ze keek naar de ketting die zij van de open schelpen had gevormd, met haar vinger streek zij over de schelpen. Buiten scheen de volle maan over het verlaten strand, de wind was gaan liggen. Ze nam een slok wijn en een besluit toen er tegen het raam werd getikt. #74 (Zoek de verschillen) Uit Yerseke staat op de menukaart. Vroeger wilde ze er wonen. 'Het eenpersoonspannetje?' vraagt de ober. Ze knikt ja en kijkt naar buiten. Het regent. De zee rolt woest haar schuimende golven op het strand, de wind blaast heftig duinwaarts. De ramen zijn vochtig. Ze neemt een slokje witte wijn. Een zoete Sauvignon blanc, hun lievelingswijn. 'Uw pannetje,' zegt de ober enthousiast, 'de frieten komen zo.' De zwarte pan staat voor haar, de deksel iets open. Ze sluit haar ogen. Even wil ze blind zijn, om intens de zilte geur te ruiken, de dampende warmte te voelen strelen over haar huid, haar poriën open voelen gaan. Hij is niet gekomen. Voorzichtig schuift ze de deksel weg. Het blauwe pannenlapje beschermt haar hand tegen de hitte. De donkere schelpen met hun parelmoeren binnenzijde strelen haar ogen in het zachte kaarslicht. Met een open schelp pakt ze haar eerste mossel; het zachte vlees glijdt over haar tong. 'Goddelijk,' zegt ze zachtjes. De prikkelende ui, vooral de verse tijm en de andere krachtige kruiden bereiken haar papillen. Haar tong likt haar volle lippen terwijl een zoute traan over haar wang rolt. Gesloten als een mossel? Heeft hij dat nou gezegd? De tweede mossel treft haar smaak als een zilte zoen, haar tong kronkelt, haar kiezen malen. Ze mist hem. Het is half tien. De pan is leeg. De frieten zijn koud. Ze kijkt naar de ketting die zij heeft gevormd van de open schelpen, haar vinger strijkt over de schelpen en neemt een besluit. Buiten schijnt de volle maan over het verlaten strand, de wind is gaan liggen. Ze drinkt haar laatste slok wijn; ineens wordt er hard tegen het raam getikt.