#68, getekend

‘Kunt u er misschien een veertje van maken?’. Ze wijst met haar vinger naar haar hals. De tatoeëerder laat zijn vinger over het litteken glijden, een kleine verdikking dat als een rafelig streepje op haar huid staat. ‘Ja, ik denk het wel’ Hij knijpt zijn ogen tot spleetjes, ze voelt zijn haren kriebelen tegen haar wang. ‘Hij staat recht denk ik’, ze kijkt omhoog naar de constructie die ze samen in elkaar getimmerd hebben. Hij kijkt haar aan, zwijgend. ‘Is het goed zo?’, haar armen beginnen te trillen onder het gewicht van het raamwerk. ‘Ik, ik uh, ik hou van je’. Hij kijkt haar nog altijd strak aan, zonder te knipperen, vragend, hoop druipt van zijn gezicht. Ze kijkt hem aan, ja ze wist het maar wilde het niet weten, godverdomme. ‘Au, shit’, in een reflex gaat haar hand naar haar hals, bloed stroomt over haar vingers. Snel duwt hij het raamwerk tegen de muur en staat in twee grote stappen voor haar. ‘Laat zien’, grove handen duwen haar hand weg waardoor het bloed als een fonteintje naar buiten spuit. ‘Je moet naar het ziekenhuis, onmiddellijk’, zijn gezicht trekt wit weg. De pin was losgekomen van het hoekprofiel, iets wat normaal niet kan, ja, wat normaal niet kan, dit kan niet, ze wil hem niet, nooit. In de taxi naar het ziekenhuis blijft hij maar naar haar kijken, wit, maar nog steeds met die vragende ogen. Ze voelt hoe ze steeds misselijker wordt, hoe het zwart wordt voor haar ogen. Twee armen om haar heen en een geur van alcohol dat ontsnapt tussen de baardharen van zijn mond die niks had mogen zeggen. ‘Laat me los’, haar stem klinkt zwak. Weken later zal ze het schreeuwen. ‘Laat me los’ maar ook dan doet hij alsof hij haar niet hoort. ‘Het is wel een pijnlijke plaats, maar binnen een uurtje staat het er wel op’, zachtjes haalt hij zijn hand weg. ‘Oké, doe maar, kan het nu?’. Een pijnlijk uurtje en dan is het over. Nooit meer zal ze in de spiegel kijken en misselijk worden, van mijn lijf, weg.